Πρόσφατα άκουσα κάτι που μου άρεσε πολύ. Η συνειδητοποίηση της αλήθειας που φανερώνει αυτή η φράση μπορώ να πω πως ήταν ανακουφιστική...
Άκουσα πως "όταν πια δε θυμάσαι τι ακριβώς σε πλήγωσε, τι ακριβώς έκανε αυτός που σε πλήγωσε, όταν πια οι αναμνήσεις είναι θολές, τότε σημαίνει πως το έχεις ξεπεράσει".
Ανέκαθεν είχα επιλεκτική μνήμη. Πολύ συχνά αδυνατώ να θυμηθώ ακριβώς τι με έχει πειράξει, αν και ξέρω πως είχα ενοχληθεί, θυμώσει, απογοητευτεί, πληγωθεί στο παρελθόν από μια ορισμένη συμπεριφορά... Είχα αρχίσει να ανησυχώ. Έλεγα πως είναι δυνατόν να μη θυμάμαι, ενώ έχω πονέσει τόσο πολύ; Πως είναι δυνατόν να μη μπορώ να ανακαλέσω τόσο εύκολα τις πράξεις και τα λόγια αυτά που στο παρελθόν με συνέτριψαν;
Τώρα αντιλαμβάνομαι πως δεν αποτελεί πρόβλημα η "ανεπαρκής" μου μνήμη. Τώρα συνειδητοποιώ πως κάθε φορά που έχω ξεχάσει, σημαίνει πως έχω ξεπεράσει. Σημαίνει πως δεν πονάω πια. Σημαίνει πως, κατά περιπτώσεις, έχω συγχωρέσει.
Και είναι όμορφο να ζεις χωρίς πικρία. Είναι υγιές να πετάς στον κάδο των αχρήστων τις αναμνήσεις που συνιστούν μίασμα για την ψυχή σου. Αν φανταστούμε πως ο εγκέφαλος μας είναι ένας σκληρός δίσκος που έχει συγκεκριμένη χωρητικότητα δεδομένων, είναι όντως πολύ κρίμα να αξιοποιούμε χώρο για να φυλάμε "γκρι αναμνήσεις". Προτιμώ να τις διαγράφω και να αφήνω χώρο για όλες τις όμορφες "πολύχρωμες" και ευχάριστες αναμνήσεις μου. Αναμφίβολα, προτιμώ η ικανότητα της μνήμης μου να διοχετεύεται στο να "αποθηκεύει" και να ανακαλεί τις τελευταίες αναμνήσεις.
Με χαροποιεί ,λοιπόν, πολύ το γεγονός πως η όλη αυτή διαδικασία γίνεται αυτόματα και σχετικά γρήγορα σε μένα. Σιγούρα, όμως, και ο χρόνος πάντα συμβάλλει σε αυτή και είναι πολύ βοηθητικός. Ο χρόνος πάντα είναι γιατρός. Δε γίνεται αυτόματα να ξεχάσεις, να διαγράψεις, να μη πονάς. Γίνεται, ωστόσο, το να μπαίνεις στη διαδικασία του να μη το σκέφτεσαι συνέχεια, να μη το συζητάς, να μη το επαναφέρεις στο μυαλό σου συχνά. Γίνεται το να σκέφτεσαι πως δε θες στο μυαλό σου να "σπαταλιέται" χώρος για κάτι που σε πληγώνει, αλλά να μένει ελεύθερος χώρος για όλα αυτά που σε γεμίζουν χαρά και για όλα αυτά που ξέρεις πως θα έρθουν και θα σου δώσουν αμέτρητα χαρά, ενθουσιασμό, ηρεμία και αγάπη! Αυτός ο τρόπος σκέψης θαρρώ πως είναι ένας μηχανισμός της αισιόδοξης αντιμετώπισης της ζωής και εμένα πάντα μου άρεσε να είμαι αισιόδοξος άνθρωπος!
Όπως και να'χει, τώρα αντιδρώ διαφορετικά όταν συνειδητοποιώ πως ξεχνώ. Τη λήθη μου πια την ερμηνεύω ως αναζωογονητική και όχι ως ανησυχητική. Αυτή τη λήθη πια την επιδιώκω αντί να την αποφεύγω και το συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όλους!
4 σχόλια:
Λένε πως ο χρόνος είναι γιατρός, το ανέφερες άλλωστε κι εσύ... Τι να κάνουμε? Άσπρο και μαύρο, συνδυασμοί και αποχρώσεις, σύνολα και ξεθωριασμένες εικόνες... Όπως και να το κάνουμε υπάρχουν παντού αυτά τα 2 χρώματα... Με πήγες αλλού, σ'ένα ανάλαφρο ταξίδι... Σ'ευχαριστώ..:-)
Σε ευχαριστώ που μπήκες στη διαδικασία να σχολιάσεις! Χαίρομαι που σε βοήθησα να ταξιδέψεις :)
Το να ξεχνάς δεν είναι και το να συγχωρείς, ούτε το να ξεπερνάς κάτι.
Αποψή μου ότι, ότι έχεις περάσει και σου έχει συμβεί πρέπει να το θυμάσαι για πάντα. Και όχι δεν εννοώ το γεγονός αυτό καθ' αυτό, αλλά αυτά που σου άφησε. Που σε δίδαξε. Που σου έμαθε για τον εαυτό σου. Άλλωστε μην ξεχνάς πως είμαστε αυτά που έχουμε ζήσει.
Έτσι το να ξεχάσεις αυτά που έζησες είναι σαν να προσπαθείς να ξεχάσεις ένα κομμάτι του εαυτού σου, είτε καλά είτε άσχημα.
Μακάρι η ζωή να ήταν άσπρο μαύρο, όλα θα ήταν πιο ευκολά για όλους μας. Θα λέγαμε αυτό είναι σωστό, αυτό λάθος και θα τελείωνε η ιστορία. Αλλά δεν είναι έτσι. Ο καθένας έχει την δικιά του οπτική γωνία και ζεί σύμφωνα με αυτή. Έτσι και εγώ δεν σου λέω πως κάνεις λάθος σε αυτό που λές, απλά σου λέω την δικιά μου οπτική.
Να 'σαι καλά! :-)
Σε ευχαριστώ Alex που μου έγραψες για την άποψη σου!
Συμφωνώ απόλυτα σε αυτό που λες, είμαστε οι εμπειρίες μας! Αυτές γεννούν τα συναισθήματα μας, τις σκέψεις μας, αυτές διαμορφώνουν τη συμπεριφορά και την προσωπικότητα μας!
Πολύ ενδιαφέρουσα η άποψη που θέτεις, θα τη σκεφτώ σίγουρα.
Όπως και να έχει, μέσω αυτού του άρθρου μίλησα γι'αυτά που συχνά συνειδητοποιώ πως δε θυμάμαι καθαρά και πως το αντιλαμβάνομαι. Σίγουρα προτιμώ την αισιόδοξη στάση απέναντι σε ότι με πλήγωσε σε σχέση με τη μνησικακία... και δε λέω πως εσύ υποστηρίζεις το αντίθετο, απλώς υπογραμμίζω το μήνυμα του κειμένου.
Οπωσδήποτε, η ζωή δεν είναι άσπρο μαύρο και γι'αυτό είναι τόσο περίπλοκη, τόσο πολύπλοκη, τόσο όμορφη!
Να'σαι και εσύ καλά, θα σκεφτώ όσα μου είπες, ευχαριστώ! :)
Δημοσίευση σχολίου