ΕΞ ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΣ

  Θέλησα ξανά να γράψω, μα αυτή τη φορά είναι διαφορετικά. Συνειδητοποίησα πως μέχρι τώρα κάθε φορά έγραφα κατόπιν μιας εμπειρίας, έγραφα όταν πια είχα αφήσει αυτή την εμπειρία στο παρελθόν μου, είχα μάθει από αυτή και ήθελα να μοιραστώ όσα έμαθα.

  Αυτή τη φορά η εμπειρία δεν έχει τελειώσει και είναι πολύ νωρίς για να πω πως έχω εντρυφήσει στο θέμα... Όμως και πάλι νομίζω πως έχω να πω αρκετά...
 Ήρθε η ώρα να μιλήσω για την εμπειρία της σχέσης εξ αποστάσεως.

  Θυμάμαι πως πάντα, όταν διάβαζα για τις εμπειρίες ανθρώπων που έχουν σχέσεις από απόσταση, μια πικρή γεύση μου έμενε... Παθόντες συμβούλευαν να μη το δοκιμάσουμε, πως δεν αξίζει, πως στατιστικά είναι δεδομένο πως δε θα έχει καλή κατάληξη, πως ο χωρισμός είναι αναπόφευκτος. Άνθρωποι που αναγκαστικά χώριζαν, χωρίς να το θέλουν. Άνθρωποι που χρόνια μετά, αφού η απόσταση τους χώρισε, συναντούσαν ξανά ο ένας τον άλλο και ανακάλυπταν πως ποτέ δεν είχαν καταφέρει να κατευνάσουν τα συναισθήματα τους, πως τόσα χρόνια ζούσαν "μισοί". Έχοντας διαβάσει όλες αυτές τις εμπειρίες και έχοντας διαμορφώσει μια απόλυτα αρνητική άποψη περί του θέματος, με θυμάμαι να λέω πως εγώ δε θα μπω ποτέ σε αυτή τη διαδικασία, με θυμάμαι ακόμα να απορρίπτω σχέσεις με ανθρώπους που μάθαινα πως στο μέλλον θα φύγουν μακριά, λόγω αυτής μου της άκαμπτης πεποίθησης.

  Και να που ήρθε η ώρα που βρίσκομαι σε μια σχέση από απόσταση! Γνώρισα έναν άνθρωπο διαφορετικό, έναν άνθρωπο που με έκανε να ερωτευτώ ξανά μετά από χρόνια! Από την αρχή που τον γνώρισα ήξερα πως μετά από 6 μήνες θα έφευγε στο εξωτερικό και όμως αυτό δε μπόρεσε να με κρατήσει μακριά του, δε μπόρεσε να με εμποδίσει να τον ερωτευτώ! Ο καιρός πέρασε και όλο και περισσότερο ένιωθα πως θέλω να είμαστε μαζί, πως αυτός ο άνθρωπος αξίζει να προσπαθήσω να είμαστε μαζί ακόμα και όταν θα μας χώριζαν γύρω στα 2.400 χιλιόμετρα! Γιατί η σκέψη του να είμαστε μαζί έστω και από τόσο μακριά είναι καλύτερη από το να είμαστε χώρια...

  Τις 16 μέρες που λείπει έκατσα και διάβασα πολλά σχετικά άρθρα με το παραπάνω θέμα που μπορώ να πω πως με επηρέασαν αρκετά. Θέλω, λοιπόν, να παραθέσω όσα έμαθα και σκέφτηκα, γιατί τα θεωρώ πολύ σημαντικά.

Πρώτα πρώτα, συνειδητοποίησα πως αυτό το θέμα είναι πάντα επίκαιρο και πως υπάρχουν πολλοί άνθρωποι γύρω μας που έχουν σχέσεις εξ αποστάσεως. Ευτυχώς ζούμε σε μια εποχή που η εξέλιξη της τεχνολογίας επιτρέπει την ύπαρξη και τη διατήρηση τέτοιων σχέσεων. Σήμερα έχεις την ευκαιρία να ακούς έναν άνθρωπο και συγχρόνως να τον βλέπεις, έστω και στην οθόνη του υπολογιστή ή του κινητού σου. Έχεις την ευκαιρία να του γράφεις και να λαμβάνει εκείνη τη στιγμή τα μηνύματα σου, τις εικόνες που θες να μοιραστείς μαζί του, τα τραγούδια που θες να του αφιερώσεις.

  Όμως αρκούν αυτά; Γιατί μπορείς να έχεις όλα τα παραπάνω, αλλά δεν τον έχεις δίπλα σου. Δεν έχετε μια "φυσιολογική" ερωτική σχέση. Δεν έχεις την αγκαλιά του, τα φιλιά του, το άγγιγμα του. Σε μια σχέση από απόσταση όλα εντείνονται και όλα διογκώνονται. Όταν τσακώνεστε, δε μπορείς να βγεις έξω, να ηρεμήσεις και μετά να επιστρέψεις και να λύσετε πιο εύκολα τη διαφορά σας με την αρωγή μιας αγκαλιάς ή ενός φιλιού. Όταν τσακώνεστε, πρέπει να το συζητήσετε διεξοδικά, μέχρι να λυθεί οριστικά το ζήτημα, και αυτό δεν είναι συνήθως εύκολο, οπότε μένεις με τα νεύρα και με μια οθόνη για παρέα!

  Ωστόσο, αν τον θες τον άλλο πολύ, αν δεν μπορείς χωρίς εκείνον, τότε όλα μπορείς να τα αντέξεις και να τα ξεπεράσεις! Αλλά για να γίνει αυτό, πρέπει υπάρχουν κάποιες προϋποθέσεις...

-Κατ'αρχάς, είναι απαραίτητο να εμπιστεύεστε ο ένας τον άλλο απόλυτα. Δε μπορεί να κρατήσει μια σχέση από απόσταση χωρίς εμπιστοσύνη. Όταν ο άλλος είναι μακριά, δε μπορείς να τον ελέγξεις, οπότε αν δεν είσαι σίγουρος πως είναι σωστός απέναντι σου, δε μπορείς να παραμείνεις μαζί του.

-Έπειτα, πρέπει να επικοινωνείτε καθημερινά, πρέπει να συνεχίζετε να είστε "μαζί", αν και είστε χώρια. Πρέπει να συμπεριλαμβάνει ο ένας τον άλλο στην καθημερινότητα του, τις έγνοιες του, τα προβλήματα του, τις χαρές του, τα σχέδια του, τις αποφάσεις του.

-Ακόμα, για να διατηρηθεί αυτή η σχέση, πρέπει να κάνετε αμοιβαίες υποχωρήσεις και να προσπαθείτε εξίσου. Αν ο ένας προσπαθεί διαρκώς περισσότερο, δεν υπάρχει η αναγκαία ισορροπία σε μια σχέση και η ισορροπία είναι ζωτικής σημασίας. Φανταστείτε πως η σχέση είναι ένα σχοινί, που μια τραβάει ο ένας και μια τραβάει ο άλλος... Αν τραβάει μόνο ο ένας, στο τέλος θα μείνει αυτός και το σχοινί.

-Επιπλέον, κάτι που για μένα είναι πολύ σημαντικό και η ίδια η βάση της κάθε σχέσης που κρατάει στο χρόνο, είναι το να δείχνει ο ένας στον άλλο πως έχει την όρεξη να το προσπαθήσει, πως θέλει πραγματικά να τα καταφέρετε! Αν ο άλλος σου δείχνει πως θέλει πολύ να είστε μαζί και πως θα κάνει ότι μπορεί, για να εκεί δίπλα σου κάθε φορά που αυτό είναι δυνατό, τότε ακόμα και αν δεν τα καταφέρει για οποιοδήποτε λόγο, θα ξέρεις πως αν και δε τα κατάφερε, πραγματικά το ήθελε, και αυτό είναι που έχει σημασία!

-Τέλος, για να διατηρηθεί και να εξελιχθεί μια σχέση από απόσταση, χρειάζεται η ημερομηνία λήξης της. Μια σχέση από απόσταση όπως και να'χει αποτελεί μια σύμβαση. Μια σχέση από απόσταση είναι σχέση, αλλά δε συγκρίνεται με μια σχέση που ο ένας είναι κοντά στον άλλο. Γι'αυτό το λόγο αυτή η σύμβαση πρέπει να έχει ένα τέλος, ακόμα και αν αυτό το τέλος είναι πολύ μακροπρόθεσμο. Αν ξέρεις πως κάποια στιγμή στο μέλλον η απόσταση θα σταματήσει να σας χωρίζει και πως επιτέλους θα είσαι μαζί με τον άνθρωπο σου από κοντά, μπορείς να αντέξεις. Επειδή το παρόν δεν είναι ικανοποιητικό, χρειάζεσαι ένα ελπιδοφόρο μέλλον για να αντέξεις και αν το έχεις, μπορείς να τα καταφέρεις. Αν όμως, δεν υπάρχει αυτή η εκδοχή στον ορίζοντα, η σχέση αργά η γρήγορα θα τελειώσει.

Όλες οι παραπάνω προϋποθέσεις, λοιπόν, είναι αναγκαίες και απαραίτητες, είναι τα συστατικά επιτυχίας μιας σχέσης εξ αποστάσεως. Και έχοντας γράψει όλα αυτά, έχοντας αναλύσει κάθε πτυχή του θέματος που έχω κατά νου, έχω να πω σε αυτούς που αμφιταλαντεύονται για το αν το πρέπει να κάνουν μια σχέση από απόσταση ή όχι, δοκιμάστε το! Ναι, ξέρω ότι όλοι λένε πως μάτια που δε βλέπονται γρήγορα λησμονιούνται, αλλά, εν τέλει, ποιος είπε ότι οι κανόνες δεν έχουν εξαιρέσεις;

ΤΟ ΤΙΜΗΜΑ ΤΗΣ ΑΦΕΛΕΙΑΣ

  Βαρύγδουπος ο τίτλος, σοβαρό το θέμα. Σήμερα αποφάσισα να γράψω για το τίμημα της αφέλειας...

  Νομίζω πως είμαι το πλέον κατάλληλο άτομο για το παραπάνω θέμα, καθώς απ'όσο θυμάμαι τον εαυτό μου με αποκαλούν "αφελή με βούλα"! Το πρόβλημα δεν είναι μόνο η αφελής μου ιδιότητα, αλλά κυρίως το γεγονός πως δε μαθαίνω από τα λάθη μου και εξακολουθώ να πέφτω συνεχώς στις ίδιες και τις ίδιες παγίδες.

  Σκέφτηκα πως πριν μιλήσω για την εμπειρία μου, καλό θα ήταν να παραθέσω τον ορισμό της "αφέλειας". Όμως, γρήγορα διαπίστωσα πως υπάρχει μια σημαντική έλλειψη στα διάφορα online λεξικά και πως δε δίνεται κάποιος ικανοποιητικός ορισμός.  Αντί του ορισμού παρατίθενται οι συνώνυμες λέξεις "αγαθότητα" και "ευπιστία"... κάτι είναι κι'αυτό! Ξεκινώντας, λοιπόν, από αυτή τη βάση, για να δώσω το δικό μου ορισμό της αφέλειας, θα περιγράψω τη γνώριμη μου συμπεριφορά του αφελή ανθρώπου...
Όταν κάποιος είναι αφελής, είναι αγαθός, είναι εύπιστος. Δεν είναι επιφυλακτικός και για κανένα λόγο δεν είναι καχύποπτος. Ο αφελής άνθρωπος διακατέχεται από δεκτικότητα και δεν αμφισβητεί όσα του λένε, αλλά τα δέχεται ως δεδομένα, ως αληθή. Δεν ασκεί την απαραίτητη κριτική στα λεγόμενα, δε φιλτράρει τις πληροφορίες.

  Όπως καταλαβαίνετε, όλη αυτή η συμπεριφορά μπορεί να αποβεί καταστροφική για εκείνον! Καταστροφική, γιατί κατά κανόνα οι αφελείς πληγώνονται. Κατά κανόνα απογοητεύονται. Κατά κανόνα κάθε φορά "πέφτουν από τα σύννεφα" και, δυστυχώς, κάθε φορά πιστεύουν και πάλι από την αρχή όσα τους λένε οι άλλοι! Οι αφελείς δύσκολα παίρνουν το μάθημα τους. Με δυσκολία γίνονται επιφυλακτικοί απέναντι στους άλλους και περιμένουν αρκετά, για να τους αποδείξουν πως είναι άξιοι της εμπιστοσύνης τους. Ενώ ξέρουν πως "όταν ακούν πολλά κεράσια, πρέπει να κρατούν μικρό καλάθι", δε μπορούν να το εφαρμόσουν! Για κάποιο λόγο πιστεύουν πως "αυτή τη φορά" - κάθε νέα φορά - τα λόγια των ανθρώπων με τους οποίους συναναστρέφονται θα ανταποκρίνονται στις πράξεις τους. Και για κάποιο λόγο κάθε φορά οι άνθρωποι αυτοί βρίσκουν τον τρόπο να διαψεύσουν τα λεγόμενα τους με πράξεις που δε συνάδουν σε όσα έχουν πει!

  Αισθάνομαι πλέον πως επανειλημμένα εξαπατόμαστε εμείς οι αφελείς, γιατί το σύμπαν προσπαθεί να μας στείλει το μήνυμα πως είναι αναγκαίο να σταματήσουμε να επιλέγουμε την αγαπημένη μας αφέλεια! Πρέπει να μάθουμε να αξιολογούμε πιο αυστηρά τους άλλους και κυρίως πρέπει να περιμένουμε να αποδείξουν οι άλλοι πως αξίζουν την καλοκάγαθη συμπεριφορά μας. Και αυτό γιατί αν συμπεριφερόμαστε σε όλους με τον ίδιο καλοπροαίρετο τρόπο, πως τελικά θα επιβραβεύσουμε όσους πραγματικά αξίζουν, αν έχουμε ήδη δώσει σε όλους την καλή μας πίστη και συμπεριφορά; Σίγουρα αυτό δεν είναι δίκαιο για τους άξιους. Επίσης, είναι και κρίμα για μας.

  Η αφέλεια, όπως και να'χει, είναι μια επιλογή. Ο καθένας μπορεί να καθορίσει τις επιλογές του. Μπορεί να μην είναι εύκολο να σταματήσει κάποιος να είναι αφελής, ειδικά όταν αυτό είναι χαρακτηριστικό της προσωπικότητας του, αλλά ο καθένας από εμάς, όταν θέλει, μπορεί να αλλάξει. Και αυτό δεν το διαπραγματεύομαι! Είμαι σίγουρη γι'αυτό! Το έχω δει σε πολλούς ανθρώπους γύρω μου, το έχω δει στον ίδιο μου τον εαυτό! Δεν είναι εύκολο, είναι όμως εφικτό. Είναι εφικτό να μην πληρώνουμε το τίμημα της αφέλειας και επιλέγω να μην το ξανά πληρώσω!

Αφιερωμένο σε όλους τους αφελείς του κόσμου*

ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ

  

Εδώ και μέρες θέλω να γράψω... Δεν ήξερα όμως τι να πρωτομοιραστώ και αυτό γιατί σκέφτομαι πολλά... Είχα και έχω την ανάγκη να γράψω για μένα... για να λειτουργήσει και πάλι το να γράψω ως αυτοψυχοθεραπεία... Ήθελα να βρω το θέμα στο οποίο θα μπορούσα να βάλω τη ψυχή μου, όταν γράφω, και νομίζω το βρήκα!

  Πάντα έλεγα πως είμαι ένας άνθρωπος που θέλω να ζω την κάθε εμπειρία στο έπακρο, θέλω να ζω την κάθε στιγμή στο 100%. Πρόσφατα, όμως, συνειδητοποίησα πως, όταν ήμουν με έναν συγκεκριμένο άνθρωπο, δεν έδινα πάντα το 100%, γιατί δεν έδειχνα πάντα στο 100% ποια είμαι. Και αυτό, δυστυχώς, το συνειδητοποίησα πολύ καιρό αργότερα! Η συνειδητοποίηση ήρθε, όταν είπα στη φίλη μου την Ηλιάνα πως κουράστηκα και πως δε μπορώ να δώσω κάτι άλλο σε αυτόν τον άνθρωπο. Τότε, εκείνη μου επισήμανε πως δε του τα έχω δώσει όλα, γιατί δε του έδωσα ποτέ την ευκαιρία να δει ποια πραγμάτικα είμαι. Και έχει δίκιο.

Δεν έδειξα το ποια είμαι 100%. Εξ'αρχής με αυτόν τον άνθρωπο διαπίστωσα πως δε μίλαγα τόσο για μένα, πως για πρώτη φορά δεν ήθελα να μοιραστώ πολλά. Στη συνέχεια, κατάλαβα πως φοβόμουν να δεθώ. Δεν ήθελα να νιώσω πολλά, να έρθω πολύ κοντά και μετά να μην λάβω την ανάλογη ανταπόκριση. Ήθελα πάντα να διασφαλίζω στις λίγες μας συναντήσεις πως εκείνος ένιωθε καλά, πως δεν θα τον πίεζα, αλλά δε διασφάλιζα το να νιώθω εγώ καλά, το να μη πιέζομαι, με το να λέω πάντα όσα θέλω και όσα νιώθω. Πίστευα πως ήμουν καλά με όλη αυτή τη σχέση, αλλά δεν ήμουν. Και δεν ήμουν καλά, γιατί δε μπόρεσα να ξεκλειδώσω εμένα και να μη μπλοκάρομαι στο να είμαι εγώ. 

  Ξέρω πως δεν έχω μόνο εγώ την ευθύνη γι'αυτό, καθώς όλα αυτά προκλήθηκαν από τη στάση του άλλου προσώπου, ήταν μια αντίδραση. Όμως δε θέλω να σταθώ στο γιατί το έκανα, όσο στο ότι μετάνιωσα και στο τι έμαθα από όλη αυτή την εμπειρία.

  Πιστεύω πως αν είχα δείξει όλα όσα είμαι, θα ένιωθα καλύτερα. Θα ήξερα πως έδωσα όντως όσα μπορούσα σε αυτή την ανθρώπινη επαφή. Θα ήξερα πως έπαιξα όλα μου τα χαρτιά και πως δε μπορώ να κάνω κάτι άλλο. Και δε θα μπορούσα να να κάνω κάτι άλλο, γιατί ακόμα και αν δεν ήταν αρκετό για εκείνον αυτό που είχα να δώσω, δε θα μπορούσα να κάνω κάτι για να αλλάξω αυτό το γεγόνος, καθώς θα είχα δείξει το ποια είμαι. Γιατί αυτή είμαι. Γιατί δε μπορώ να αλλάξω αυτό που είμαι. Γιατί μπορώ να γίνω καλύτερος άνθρωπος για μένα, αν το επιδιώξω, αλλά δε μπορώ να αλλάξω για κάποιον, ώστε να μπω στο ιδανικό του καλούπι.

  Είναι πολύ σημαντικό, λοιπόν, να δειχνείς πάντα εσένα στο 100%. Οριόθετει με έναν καταλύτικο τρόπο τα όρια και τις επιλογές. Αναιρεί τα υποθετικά σενάρια. Φωτίζει το εφικτό και το ανέφικτο. Και όλοι νιώθουμε καλά, όταν "είμαστε εμείς". Γιατί μαθαίνουμε έτσι να αποδεχόμαστε και να αγαπάμε αυτό που είμαστε. Γιατί έτσι γίνονται πιο σαφή τα όρια της προσωπικότητας μας. Γιατί έτσι προσεγγίζουμε ακόμα περίσσοτερο την αυτογνωσία και από αυτή τη βάση μπορούμε να θέσουμε πιο ρεαλίστικους στόχους προσωπικής εξέλιξης.

  Δε θέλω να ξανά νιώσω πως δεν έδειξα σε κάποιον το ποια είμαι, γιατί έμαθα πως ο μόνος τρόπος για να τα έχω καλά με τον εαυτό μου είναι να είμαι εγώ. Και είμαι σίγουρη πως και εσύ τα έχεις καλά με τον εαυτό σου, όταν είσαι εσύ.

  Αυτά είχα να πω και ελπίζω η εμπειρία μου να αποτελέσει παράδειγμα προς αποφυγή και όσα έμαθα να λειτουργήσουν ως παράδειγμα προς μίμηση!

Η ΑΞΙΑ ΤΟΥ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΥΓΓΝΩΜΗ

Ήρθε η ώρα να γράψω τη θεωρία μου σχετικά με τις δύο παραπάνω λέξεις, το "ευχαριστώ" και το "συγγνώμη". Αυτές οι λέξεις είναι γνωστές σε όλους μας, το θέμα, όμως, που θέλω να θίξω είναι κατά πόσο τις χρησιμοποιούμε όταν πρέπει, όσο πρέπει και κατά πόσο τις εννοούμε εκείνες τις στιγμές.

Θα ξεκινήσω γράφοντας για το "ευχαριστώ". Πρόκειται για μια απλή, αλλά συγχρόνως, πάρα πολύ σημαντική λέξη! Όταν κάποιος κάνει κάτι για μας και νιώθουμε πως αυτή η πράξη του μας προσέφερε βοήθεια, μας έκανε να αισθανθούμε καλύτερα, αποτέλεσε με οποιοδήποτε τρόπο πηγή ικανοποίησης και ευχαρίστησης για μας, γιατί να μην του το ανταποδώσουμε με ένα "ευχαριστώ"; Πιστεύω πως είναι απαραίτητο να μη σταθούμε μόνο στο να δείξουμε έμπρακτα την ευγνωμοσύνη μας, αλλά και να την "επικυρώσουμε" λέγοντας "ευχαριστώ". Αυτό μας το ευχαριστώ και η ακόλουθη δήλωση μας που αιτιολογεί το γιατί το είπαμε, μπορεί να δώσει μεγάλη χαρά στον αποδέκτη! Με το να του λέμε "ευχαριστώ" τον κάνουμε να νιώσει χρήσιμος, του επιβεβαιώνουμε το πόσο σημαντική ήταν η πράξη του για εμάς, του προσφέρουμε μια σπουδαία ηθική ικανοποίηση! Σίγουρα, οι πράξεις είναι σημαντικότερες από τα λόγια, αλλά και τα λόγια μπορούν να ενισχύσουν τις πράξεις. Όπως, συχνά λέω, "κανείς δε θα σε θυμάται γι'αυτά που σκέφτεσαι, αλλά γι'αυτά που λες"! Και το να λες "ευχαριστώ" σε κάποιον, όταν το εννοείς, μπορεί να αποτελέσει μια από τις όμορφες στιγμές του κατά τη διάρκεια μιας μέρας!

Πρόσφατα η φίλη μου η Εύα μου αφιέρωσε χρόνο για να ακούσει τον προβληματισμό μου πάνω σε ένα θέμα και να με συμβουλεύσει σχετικά. Αφού μιλήσαμε, της είπα: "Εύα, σε ευχαριστώ πολύ που μου αφιέρωσες χρόνο, με άκουσες προσεκτικά και με συμβούλευσες. Αυτό που έκανες, με βοήθησε να αισθανθώ καλύτερα εξωτερικεύοντας τις ανησυχίες μου και να σκεφτώ θετικά! Πραγματικά σε ευχαριστώ!". Πρόσεξα κατόπιν, πως εκείνη χάρηκε πολύ από τη δήλωση αυτή και μου είπε πως ένιωσε ικανοποίηση συνειδητοποιώντας τι μου προσέφερε. Ήταν τόσο απλό, τόσο εύκολο, τόσο σύντομο για μένα, αλλά συνάμα, τόσο σημαντικό για να δηλώσω την ευγνωμοσύνη μου όπως άρμοζε στην προκειμένη περίπτωση.

Κάθε φορά που το αισθάνομαι, το δηλώνω, χωρίς φειδώ. Ευχαριστώ τους άλλους για την παρέα τους, για το βιβλίο ή την ταινία που μου πρότειναν, για το καινούργιο συγκρότημα που μου έμαθαν, για τα λόγια τους που με εμψύχωσαν και με κινητοποίησαν. Δε χρειάζεται να το σκεφτώ πολύ, για να το πω. Το "ευχαριστώ" είναι δωρεάν και πραγματικά δε μου κοστίζει τίποτα! 

Η λέξη "συγγνώμη", από την άλλη πλευρά, πρέπει, επίσης, να χρησιμοποιείται, αλλά με διαφορετικό τρόπο. Η αξία της είναι εξίσου ή και περισσότερο σημαντική σε σχέση με το "ευχαριστώ", μόνο που η λέξη συγγνώμη δεν πρέπει να λέγεται εύκολα, αλόγιστα και απρονόητα. Πρέπει να λέμε "συγγνώμη", όταν το εννοούμε πραγματικά και μόνο τότε! Γιατί "συγγνώμη" σημαίνει πως αξιολογήσαμε με ωριμότητα και λογική τις πράξεις μας και συνειδητοποιήσαμε τι αντίκτυπο είχαν. Λέγοντας "συγγνώμη", αυτομάτως παραδεχόμαστε τα λάθη μας και δηλώνουμε πως έχουμε μετανοήσει. Και το "μετανοώ" παράγεται από τις λέξεις μετά + νους, οπότε σημαίνει "αλλάζω γνώμη", σημαίνει πως δε θα το επαναλάβω! Αν δεν έχει προϋπάρξει αυτή η νοητική επεξεργασία και κυρίως αν δεν υπάρχει η πρόθεση της μη επανάληψης, καλύτερα να μη λέμε "συγγνώμη"! 

Το "συγγνώμη" χρειάζεται φειδώ. Το "συγγνώμη" είναι καλύτερο να φαίνεται μέσω των μετέπειτα πράξεων μας. Όμως και πάλι, όταν το εννοούμε, είναι σημαντικό να το λέμε και να μη διστάζουμε λόγω της ντροπής μας για αυτό που κάναμε. Το να δηλώνουμε σε αυτόν που πληγώσαμε πως μετανοήσαμε, ελαφραίνει τον πόνο του και του προσφέρει μια ανακούφιση, γιατί μέσω του "συγγνώμη" λαμβάνει έμμεσα την υπόσχεση πως θα αλλάξει η συμπεριφορά μας απέναντι του.

Γι'αυτό ακριβώς το λόγο, πονάει πολύ το να λέμε "συγγνώμη", χωρίς να το εννοούμε! Δεν υπάρχει τίποτα πιο κουραστικό και ψυχοφθόρο από τα αλλεπάλληλα ψεύτικα "συγγνώμη", που το μόνο που προσφέρουν στον άλλον είναι μια φρούδα ελπίδα της επερχόμενης αλλαγής, η οποία δε θα επέλθει ποτέ! Αυτά τα "συγγνώμη" μόνο απογοήτευση μπορούν να χαρίσουν και εντέλει άκρατο θυμό και αγανάκτηση! Νομίζω όλοι μπορούμε να το επιβεβαιώσουμε αυτό.

Αυτά είχα την ανάγκη να γράψω και να μοιραστώ...
Και τώρα που είπα όσα είχα να πω, θέλω ακόμα να σας πω ευχαριστώ, ευχαριστώ για το χρόνο που αφιερώσατε, για να διαβάσετε τις σκέψεις μου και τους προβληματισμούς μου!
Ελπίζω να σας έβαλα σε σκέψεις!

"Midnight in Paris"

  Χθες το βράδυ είδα το "Midnight in Paris" του Woody Allen... Αυτή η ταινία μου άρεσε τόσο πολύ! Ήταν γεμάτη ρομαντισμό και συγχρόνως ρεαλισμό, γεμάτη τέχνη, γεμάτη Παρίσι, γεμάτη μεγάλες αλήθειες! Με ενέπνευσε τόσο πολύ, που αποφάσισα να γράψω για τα θέματα που έθιξε και να μοιραστώ τις σχετικές σκέψεις μου με άλλους.

  Δύο πράγματα μου έκαναν πραγματική εντύπωση και έμειναν στο μυαλό μου μετά το τέλος της ταινίας...

  Το πρώτο είναι αυτό που έλεγε ο "Έρνεστ Χέμινγουεϊ" στον "Gil" πάνω στην εκφορά μιας ατέλειωτης πρότασης - άποψης  σχετικά με τον έρωτα.
Σας παραθέτω το διάλογο από την ταινία.

"Φοβάσαι το θάνατο;"

"Ναι, είναι ένας από τους μεγαλύτερους φόβους μου..."

"Είναι κάτι που έχει συμβεί σε όλους τους άντρες που έζησαν και θα ζήσουν."

"Ξέρω,ξέρω..."

"Έκανες ποτέ έρωτα με μια σπουδαία γυναίκα;"

"Βασικά, η αρραβωνιαστικιά μου είναι αρκετά σέξι!"

"Και όταν της κάνεις έρωτα νιώθεις αληθινό και όμορφο πάθος και τουλάχιστον εκείνη τη στιγμή χάνεις το φόβο του θανάτου;"

"Όχι, αυτό δε μου συμβαίνει."

"Πιστεύω όταν η αγάπη είναι πραγματική και αληθινή, σε κάνει να μη φοβάσαι το θάνατο. Όλη η έλλειψη τόλμης και θάρρους προέρχεται από το να μην αγαπάς ή να μην αγαπάς πολύ, το οποίο είναι το ίδιο. Και όταν ο άντρας που είναι γενναίος και αληθινός, δει το θάνατο κατάματα, όπως οι κυνηγοί ρινόκερων που ξέρω ή ο Belmonte, που είναι πραγματικά γενναίος, είναι επειδή αγαπούν με ένα πάθος που είναι ικανό να εξωθήσει το φόβο του θανάτου έξω από το μυαλό τους.

Πρέπει να κάνεις πραγματικά καλό έρωτα ξανά! Σκέψου το."

Πόσο σπουδαία λόγια!

  Όντως, και εγώ πιστεύω πως ο έρωτας είναι ένα συναίσθημα τόσο απόλυτο, που κάνει ακόμα και το φόβο του θανάτου να φαίνεται ασήμαντος, τόσο πολύ ασήμαντος εκείνη την ώρα που ενώνεσαι με τον αγαπημένο σου! Γιατί εκείνη την ώρα ο χρόνος σταματά και το μεγαλείο της στιγμής έχει μια νότα αθανασίας! Εκείνη τη στιγμή στον κόσμο υπάρχει μόνο εκείνος και εσύ, δεν υπάρχουν άγχη, δεν υπάρχουν φοβίες, υπάρχει αυτή η απόλυτη αίσθηση της ένωσης δύο σωμάτων που έχει κάτι το θεϊκό!

  Συμφωνώ επίσης τόσο πολύ με το ότι τελικά το να μην αγαπάς με το να μην αγαπάς πολύ είναι το ίδιο! Αν δε μπορεί αυτό που έχεις να σου προσφέρει τα προαναφερόμενα συναισθήματα, η μετριότητα της υπάρχουσας σχέσης ισοδυναμεί με όσα έχεις όταν δε βρίσκεσαι σε σχέση! Τουλάχιστον έτσι το βλέπω εγώ, εγώ που ξέρω πως δεν μου αρκεί κάτι το οποίο δεν έχει σπουδαία ένταση και άσβεστο πάθος!

  Το δεύτερο πράγμα που μου έκανε μεγάλη εντύπωση είναι στην ουσία το θέμα της ταινίας. Στην ταινία αυτή ο πρωταγωνιστής, ο "Gil", θα προτιμούσε να ζει στο Παρίσι της δεκαετίας του 1920. Ως αθεράπευτα ρομαντικός, το παρόν ωχριά μπροστά στο μεγαλείο του παρελθόντος. Όμως και η "Adriana" την οποία συνάντησε πίσω στο χρόνο κατά της διάρκεια της δεκαετίας στην οποία θα ήθελε να ζει, θεωρεί πως η "Belle Epoque" είναι η "χρυσή εποχή" του Παρισιού και δε διστάζει να αφήσει το δικό της παρόν, για να ζήσει στο ένδοξο παρελθόν, όταν της δίνεται η ευκαιρία! Κατά το ίδιο μοτίβο, οι ζωγράφοι Henri de Toulouse - Lautrec, Paul Gauguin και Edgar Degas, θα προτιμούσαν να ζουν κατά τη διάρκεια των χρόνων της Αναγέννησης παρά στη "Belle Epoque"!

  Κανένας από αυτούς δε θεωρεί το παρόν αρκετά ικανοποιητικό σε σχέση με το παρελθόν. Όλοι τους θα ήθελαν να ζήσουν στο μεγαλειώδες παρελθόν για όλα όσα έχουν ακούσει και φανταστεί γι’αυτό. Όλοι τους θαυμάζουν νοσταλγικά όσα πέρασαν, αν και δεν τα έχουν ζήσει οι ίδιοι! Το παρόν δεν μπορεί να τους ικανοποιήσει, γιατί η ζωή δε μπορεί να τους ικανοποιήσει. Γιατί έτσι είναι η ζωή!

  Αυτό συμβαίνει πολύ συχνά στους ανθρώπους. Αναπολούν τα περασμένα, τις όμορφες στιγμές που τους προσέφεραν μεγάλη ικανοποίηση, και όταν το παρόν δεν είναι ανάλογο και δεν είναι ικανοποιητικό, σκέφτονται πως προτιμούν το παρελθόν τους! Και όλο αυτό κατά τη γνώμη μου κρύβει μια άρνηση να ζήσουν στο παρόν και κυρίως μια φοβία για το μέλλον! 

  Γιατί το μέλλον είναι μυστηριώδες και άγνωστο. Κανείς δε μπορεί να ξέρει τι θα συμβεί στο μέλλον. Ποτέ κανείς δε μπορεί να είναι σίγουρος για όσα έρχονται. Κανένας μας δε μπορεί να πει με σιγουριά πως όσα ονειρεύεται θα γίνουν πραγματικότητα και πως όσα φοβάται δε θα συμβούν. Και αυτό τρομοκρατεί τους ανθρώπους, το ότι δε μπορούν να ελέγξουν τα μελλούμενα. Αντιθέτως τα παρελθόντα είναι γνωστά και σίγουρα. Και για τους περισσότερους είναι πιο εύκολο να πέσουν σε μια σίγουρη αγκαλιά από το να πέσουν σε αβέβαια χέρια!

  Για μένα το να αρνείσαι να ζήσεις στο παρόν και να φοβάσαι να ζήσεις στο μέλλον, ισοδυναμεί με το να αρνείσαι και να φοβάσαι να ζεις! Σίγουρα είναι δύσκολη η ζωή όταν έχεις προβλήματα και όταν δεν είναι όλα ιδανικά, αλλά έχει σημασία να ζεις παλεύοντας για όλα όσα θες να ξεπεράσεις και για όλα όσα ονειρεύεσαι να κατακτήσεις. Έχει σημασία να αντιμετωπίζεις τις ήττες σου και να μαθαίνεις από τις εμπειρίες σου. Έχει σημασία να προχωράς στη ζωή και να γίνεσαι όλο και πιο ολοκληρωμένος άνθρωπος, γιατί αυτό είναι η ζωή, μια πορεία προς την ολοκλήρωση.

   Τροφή για σκέψη, λοιπόν, αποτέλεσε το "Midnight in Paris" για μένα και νιώθω τυχερή που είδα αυτή την ταινία! Γι’αυτό το λόγο, πρώτα απ’όλα σας συνιστώ ανεπιφύλακτα να το δείτε, μετά να προβληματιστείτε πάνω στα διάφορα μηνύματα που περνά η ταινία και όταν το κάνετε αυτό, να ξανά γυρίσετε σε όσα έγραψα και να μου πείτε τη δική σας γνώμη για όσα είδατε και όσα γράφω!

ΝΑ ΒΛΕΠΕΙΣ ΣΤΟΝ ΕΡΩΤΑ

Αυτός είναι ο τίτλος ενός βιβλίου των Χόρχε Μπουκάϊ και της Σίλβια Σάλινας. Αυτός είναι ο τίτλος με τον εύστοχο υπότιτλο "με τα μάτια ανοιχτά".

Το παραπάνω βιβλίο αποτέλεσε τροφή για τη σκέψη μου και συνέστησε καθοριστικό παράγοντα για την αλλαγή της νοοτροπίας μου. Χάρη σε αυτό το βιβλίο συνειδητοποίησα πως δεν έβλεπα τον έρωτα καθαρά. Χάρη σε αυτό το βιβλίο διαπίστωσα πως ζούσα σε ψευδαισθήσεις. Χάρη σε αυτό το βιβλίο έκανα την αυτοκριτική μου και έμαθα πως μπορώ να γίνω καλύτερος άνθρωπος.

Παρακάτω θα παραθέσω λίγα από τα σημαντικά πράγματα που έμαθα.

Κατ'αρχάς, αναθεώρησα τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμουν τις συγκρούσεις σε μια ερωτική σχέση.

Παλαιότερα πίστευα πως όταν ένα ζευγάρι έχει πολλές διαφορές και συνεχώς συγκρούεται, αυτό σημαίνει πως αυτοί οι άνθρωποι δεν ταιριάζουν. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν διαφορετικούς τρόπους σκέψης και αντίληψης των πραγμάτων, έχουν διαφορετικές αξίες, διαφορετικές προτιμήσεις, διαφορετικές ανάγκες. Οπότε, λογικό για εμένα θα ήταν να υποθέσω πως το καλύτερο γι'αυτούς θα ήταν να χωρίσουν και να αναζητήσουν ερωτικούς συντρόφους με τους οποίους θα ταίριαζαν περισσότερο. Και όμως δεν είναι έτσι!

Το βιβλίο μας παραθέτει μια εντυπωσιακή αλήθεια σχετικά με το παραπάνω θέμα.

"Όταν οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν δυσκολίες στη σχέση τους, τείνουν να κατηγορούν το σύντροφο τους. Βλέπουν καθαρά ποια είναι η αλλαγή που χρειάζεται να κάνει ο άλλος, ώστε να λειτουργήσει η σχέση, αλλά τους είναι πολύ δύσκολο να δουν τι είναι αυτό που κάνουν οι ίδιοι και δημιουργούν προβλήματα.

Αυτό που πρέπει να κάνουν είναι να αντιληφθούν τι τους συμβαίνει, τι έχουν ανάγκη, τι αισθάνονται και πώς συμπεριφέρονται εκείνοι στο σύντροφο τους. Πρέπει να το κάνουν αυτό, γιατί άλλο πράγμα είναι να αντιμετωπίζεις τις συγκρούσεις που προκύπτουν μέσα σε μια σχέση αναλογιζόμενος "τι μου συμβαίνει εμένα;" κι άλλο να τις αντιμετωπίζεις με οργή, πιστεύοντας ότι το πρόβλημα οφείλεται στον ακατάλληλο σύντροφο σου.

Πολλά ζευγάρια καταλήγουν στο χωρισμό, γιατί πιστεύουν πως με κάποιον άλλο θα ήταν διαφορετικά και , φυσικά, μετά βρίσκονται αντιμέτωποι με παρόμοιες καταστάσεις,όπου το μόνο που έχει αλλάξει είναι ο συνομιλητής τους.

Γι'αυτό μπροστά στις ασυμφωνίες των σχέσεων,

το πρώτο βήμα είναι να συνειδητοποιήσει κανείς πως οι δυσκολίες είναι αναπόσπαστο κομμάτι του δρόμου του έρωτα.

Δεν μπορούμε να φανταστούμε μια στενή σχέση χωρίς συγκρούσεις.

Έπειτα, το δεύτερο βήμα είναι να σταματήσουμε να πιστεύουμε στη φαντασίωση του ιδανικού ζευγαριού, του απόλυτα ταιριαστού, χωρίς συγκρούσεις, του διαρκώς ερωτευμένου.

Και αφού εγκαταλείψουμε τη φαντασίωση αυτή και αντιληφθούμε τι είναι εφικτό και τι όχι,

το τρίτο βήμα είναι να δούμε τις συγκρούσεις σαν ένα τρόπο να ξεπεράσουμε τα όρια μας, να γίνουμε καλύτεροι, να μπορέσουμε να προσεγγίσουμε τον άλλο. Σαν ένα τρόπο για να βρούμε ένα σημείο επαφής με το σύντροφό μας και, με αφετηρία αυτό το σημείο, σαν ένα τρόπο να συναντηθούμε με τον ίδιο μας τον εαυτό!

Η σχέση βοηθά την προσωπική μας εξέλιξη, μας βοηθά να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, να γνωρίσουμε καλύτερα τον εαυτό μας. Η σχέση αξίζει τον κόπο, δηλαδή αξίζει να κοπιάσουμε γι'αυτή."

Τώρα που συνέθεσα αυτά τα κομμάτια του βιβλίου, ξανά αντιλαμβάνομαι το πόσο λάθος ήταν η παλιά μου οπτική! Η επιλογή στο προαναφερόμενο ζευγάρι δεν ήταν η παραίτηση και η αναζήτηση του (ανέφικτου) τέλειου, η επιλογή ήταν η διαφορετική θεώρηση της πραγματικότητας και η προσπάθεια. Φυσικά, αυτή η επιλογή προϋποθέτει πως και οι δυο θα υιοθετήσουν αυτό τον τρόπο σκέψης και πως θα προσπαθήσουν εξίσου να γίνουν καλύτεροι και να προσεγγίσουν τον άλλο. Προϋποθέτει, επίσης, πως και οι δυο θα αντιλαμβάνονται το τι χρειάζονται από τον άλλο και θα του το εκφράζουν, ώστε να μπορέσει και εκείνος να κατανοήσει τι χρειάζεται να κάνει.

Υποστηρίζοντας αυτή τη θεωρία, δεν ισχυρίζομαι φυσικά πως δε χρειάζεται να αναζητούμε άτομα με τα οποία θα έχουμε κάποια κοινά ενδιαφέροντα και κοινές αξίες. Είναι αδύνατο να συνυπάρξουμε με ανθρώπους αντιδιαμετρικά αντίθετους από εμάς. Όμως, είναι σημαντικό να μην έχουμε τη λίστα στο μυαλό μας με τα απαραίτητα προσόντα που καλείται να έχει ο "ιδανικός" για εμάς σύντροφος. Γιατί δεν υπάρχει ιδανικός σύντροφος! Η πραγματικότητα θα βελτιωθεί σημαντικά, όταν αποφασίσουμε να απολαύσουμε αυτό που μπορούμε, αντί να υποφέρουμε επειδή δεν πραγματοποιείται μια φαντασίωση ή μια αυταπάτη. Και μπορούμε να απολαύσουμε τη σχέση με έναν άνθρωπο που έχουμε ομοιότητες, αλλά και που έχουμε διαφορές. Γιατί θα μάθουμε και οι δύο από αυτές τις διαφορές. Γιατί θα χρειαστεί να κάνουμε υποχωρήσεις, θα χρειαστεί να γίνουμε πιο ανεκτικοί. Γιατί θα αποκτήσουμε την ευελιξία να περάσουμε από το δικό μας επίπεδο συνείδησης στο επίπεδο συνείδησης του άλλου. Θα ριχτούμε στην περιπέτεια να καταλάβουμε τον τρόπο σκέψης του, να ενσωματώσουμε καινούργια πράγματα, αλλά κυρίως να ενσωματώσουμε τον ίδιο. Και αυτή είναι η πρόκληση για ένα ζευγάρι, να μπορέσει να ανοιχτεί σε ένα διαφορετικό τρόπο ύπαρξης μέσα στον κόσμο: τον τρόπο του άλλου ή της άλλης και του συνδυασμού τους.

"Ο έρωτας ξεκινάει, όταν ανακαλύπτω πραγματικά τον άλλο. Δεν πρόκειται για μια ιδέα του πώς θα έπρεπε να είναι, αλλά για ένα πρόσωπο που με εκπλήσσει με την πρωτοτυπία του. Εκεί αρχίζει ο έρωτας: με την έκπληξη, με την ανακάλυψη...

Αντιθέτως, αν προσπαθώ να προσαρμόσω τον άλλο στο ιδανικό μου πρότυπο, δε συμβαίνει τίποτα. Τουλάχιστον, τίποτα "ερωτικό".

Το άνοιγμα στον έρωτα σημαίνει άνοιγμα στο καινούργιο...

Αγάπη είναι να ανοίγεσαι στην πραγματικότητα."

Πόσο πολλά πράγματα έμαθα από αυτό το βιβλίο; Αυτό το βιβλίο με έκανε να σκεφτώ πολύ, να αλλάξω. Αυτό το βιβλίο με έκανε να γράφω στο blog μου σήμερα, γιατί έχω την ανάγκη να μεταδώσω στους άλλους αυτές τις πολύτιμες ιδέες. Αυτό το βιβλίο με ωθεί να γράψω την επόμενη πρόταση, που ισοδυναμεί με την αναίρεση όσων είχα γράψει παλαιότερα σε αυτό το blog!

Η χειρότερη από τις αντιλήψεις που είχα είναι ότι βρισκόμαστε στην αναζήτηση του άλλου μας μισού! "Γιατί να μην προσπαθούμε να βρούμε κάποιον ολόκληρο αντί να συμβιβαστούμε με κάποιον μισό; Ο αληθινός έρωτας χτίζεται μεταξύ ολόκληρων ανθρώπων που συναντιούνται, όχι ανάμεσα σε δύο μισά που χρειάζονται το ένα το άλλο για να νιώσουν ολόκληρα!"

Η σκέψη πως θα βρούμε το άλλο μας μισό και πως έρωτας θα μας σώσει, θα λύσει όλα μας τα προβλήματα και θα μας προσφέρει μια διαρκή κατάσταση ευτυχίας ή ασφάλειας, καταφέρνει μόνο να μας κρατά παγιδευμένους σε αυταπάτες. Η σκέψη αυτή καταφέρνει μόνο να μας αποπροσανατολίζει από την πραγματική ουσία του έρωτα, της αγάπης και της συνύπαρξης με ένα άλλο άτομο.

"Όταν χρειάζομαι τον άλλο για να ζήσω, η σχέση μετατρέπεται σε εξάρτηση. Και υπό εξάρτηση, επιλογές δε μπορούν να γίνουν.

Και χωρίς επιλογή δεν υπάρχει ελευθερία.

Και χωρίς ελευθερία δεν υπάρχει αληθινός έρωτας.

Και χωρίς αληθινό έρωτα, δεν υπάρχει σχέση."

Δεν έχω τίποτα άλλο να πω κλείνοντας αυτό το άρθρο, από το να προτρέψω όλους να βλέπουν τον έρωτα, να βλέπουν τον έρωτα με τα μάτια ανοιχτά!

Η ΑΝΑΚΟΥΦΙΣΗ ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ

Πρόσφατα άκουσα κάτι που μου άρεσε πολύ. Η συνειδητοποίηση της αλήθειας που φανερώνει αυτή η φράση μπορώ να πω πως ήταν ανακουφιστική...

Άκουσα πως "όταν πια δε θυμάσαι τι ακριβώς σε πλήγωσε, τι ακριβώς έκανε αυτός που σε πλήγωσε, όταν πια οι αναμνήσεις είναι θολές, τότε σημαίνει πως το έχεις ξεπεράσει".

Ανέκαθεν είχα επιλεκτική μνήμη. Πολύ συχνά αδυνατώ να θυμηθώ ακριβώς τι με έχει πειράξει, αν και ξέρω πως είχα ενοχληθεί, θυμώσει, απογοητευτεί, πληγωθεί στο παρελθόν από μια ορισμένη συμπεριφορά... Είχα αρχίσει να ανησυχώ. Έλεγα πως είναι δυνατόν να μη θυμάμαι, ενώ έχω πονέσει τόσο πολύ; Πως είναι δυνατόν να μη μπορώ να ανακαλέσω τόσο εύκολα τις πράξεις και τα λόγια αυτά που στο παρελθόν με συνέτριψαν;

Τώρα αντιλαμβάνομαι πως δεν αποτελεί πρόβλημα η "ανεπαρκής" μου μνήμη. Τώρα συνειδητοποιώ πως κάθε φορά που έχω ξεχάσει, σημαίνει πως έχω ξεπεράσει. Σημαίνει πως δεν πονάω πια. Σημαίνει πως, κατά περιπτώσεις, έχω συγχωρέσει.

Και είναι όμορφο να ζεις χωρίς πικρία. Είναι υγιές να πετάς στον κάδο των αχρήστων τις αναμνήσεις που συνιστούν μίασμα για την ψυχή σου. Αν φανταστούμε πως ο εγκέφαλος μας είναι ένας σκληρός δίσκος που έχει συγκεκριμένη χωρητικότητα δεδομένων, είναι όντως πολύ κρίμα να αξιοποιούμε χώρο για να φυλάμε "γκρι αναμνήσεις". Προτιμώ να τις διαγράφω και να αφήνω χώρο για όλες τις όμορφες "πολύχρωμες" και ευχάριστες αναμνήσεις μου. Αναμφίβολα, προτιμώ η ικανότητα της μνήμης μου να διοχετεύεται στο να "αποθηκεύει" και να ανακαλεί τις τελευταίες αναμνήσεις.

Με χαροποιεί ,λοιπόν, πολύ το γεγονός πως η όλη αυτή διαδικασία γίνεται αυτόματα και σχετικά γρήγορα σε μένα. Σιγούρα, όμως, και ο χρόνος πάντα συμβάλλει σε αυτή και είναι πολύ βοηθητικός. Ο χρόνος πάντα είναι γιατρός. Δε γίνεται αυτόματα να ξεχάσεις, να διαγράψεις, να μη πονάς. Γίνεται, ωστόσο, το να μπαίνεις στη διαδικασία του να μη το σκέφτεσαι συνέχεια, να μη το συζητάς, να μη το επαναφέρεις στο μυαλό σου συχνά. Γίνεται το να σκέφτεσαι πως δε θες στο μυαλό σου να "σπαταλιέται" χώρος για κάτι που σε πληγώνει, αλλά να μένει ελεύθερος χώρος για όλα αυτά που σε γεμίζουν χαρά και για όλα αυτά που ξέρεις πως θα έρθουν και θα σου δώσουν αμέτρητα χαρά, ενθουσιασμό, ηρεμία και αγάπη! Αυτός ο τρόπος σκέψης θαρρώ πως είναι ένας μηχανισμός της αισιόδοξης αντιμετώπισης της ζωής και εμένα πάντα μου άρεσε να είμαι αισιόδοξος άνθρωπος!

Όπως και να'χει, τώρα αντιδρώ διαφορετικά όταν συνειδητοποιώ πως ξεχνώ. Τη λήθη μου πια την ερμηνεύω ως αναζωογονητική και όχι ως ανησυχητική. Αυτή τη λήθη πια την επιδιώκω αντί να την αποφεύγω και το συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όλους!

«Γνώθι σ'αυτόν»

Αυτό που με προβληματίζει σήμερα περιστρέφεται γύρω από την αυτοκριτική και την αυτογνωσία. Προκείμενου να κατανοήσετε εις βάθος τον προβληματισμό μου, σας παραθέτω τους ορισμούς των παραπάνω εννοιών...

Με τον όρο αυτοκριτική εννοούμε τη - γνήσια ενδοσκόπηση και την άσκηση γόνιμου

αυτοελέγχου, ώστε να αξιολογήσουμε τις πράξεις μας, επισημαίνοντας τα προτερήματα και τις αδυναμίες μας. Με την αυτοκριτική στοχεύουμε στην αξιοποίηση των πρώτων και στην

καταπολέμηση των δεύτερων και έχουμε ως απώτερο σκοπό την προσωπική μας βελτίωση και

την επίδειξη της καλύτερης δυνατής κοινωνικής στάσης.

Η αυτοκριτική οδηγεί στην αυτογνωσία δηλαδή στη γνώση του εαυτού μας, στη

συνειδητοποίηση των αρετών ή των αδυναμιών μας, των προτερημάτων ή ελαττωμάτων μας.

Νιώθω έντονα πως πολλοί άνθρωποι γύρω μου δε συνδέονται με τους παραπάνω ορισμούς. Πραγματικά αισθάνομαι πως έχω συναναστραφεί με ανθρώπους που δε μπαίνουν στη διαδικασία να κάτσουν και να σκεφτούν κάποια πράγματα για τον εαυτό τους και τους γύρω τους. Πιστεύω πως υπάρχουν άνθρωποι που δεν ξέρουν ποιοι είναι! Δεν ξέρουν ποιες είναι οι αξίες τους και τα όρια της προσωπικότητας τους. Αρκετοί δε σκέφτονται και δε μαθαίνουν μέσα από τη συναναστροφή τους με άλλα άτομα. Δε σκέφτονται πριν πράξουν με γνώμονα το τι επιπτώσεις μπορεί να έχουν οι πιθανές πράξεις τους. Ακόμα χειρότερα, δεν τους βλέπω να σκέφτονται αφού πράξουν και να μπαίνουν στη διαδικασία του να αξιολογήσουν τη συμπεριφορά τους και να γίνουν καλύτεροι.

Αυτό όμως που ταλανίζει το μυαλό μου είναι το εξής: "Πόσοι λειτουργούν κατ'αυτόν τον τρόπο επειδή αδιαφορούν και πόσοι επειδή δεν έχουν λάβει τα κατάλληλα ερεθίσματα;".

Πιστεύοντας πάντα πώς όλοι οι άνθρωποι στην ουσία μας έχουμε κάτι καλό, θέλω να πιστέψω το δεύτερο. Θέλω να σκέφτομαι πως σε αυτά τα άτομα μπορεί να μη δόθηκε ποτέ εποικοδομητική τροφή για σκέψη. Θεωρώ πως ίσως δεν τους έχει μεταδοθεί η σχετική νοοτροπία από το οικογενειακό τους περιβάλλον. Πιστεύω πως ενδεχομένως συμπεριφέρονται έτσι λόγω της έλλειψης έντονων εμπειριών ή και φίλων που να είναι ειλικρινείς μαζί τους και που τους ασκούν την απαραίτητη κριτική.

Σίγουρα υπάρχουν και εκείνοι που απλώς δεν ενδιαφέρονται να κάνουν κάτι, αν και ξέρουν τι πρέπει να κάνουν. Όμως και οι συγκεκριμένοι κατά τη γνώμη μου αργά ή γρήγορα θα μπουν στη διαδικασία να αλλάξουν συμπεριφορά λόγω των εμπειριών που θα ζήσουν. Ίσως επειδή θα προδοθούν και θα πληγωθούν από ανάλογους απρονόητους ανθρώπους.

Εντέλει, για άλλη μια φορά καταλήγω στο συμπέρασμα πώς οι εμπειρίες μας συνιστούν αυτό που είμαστε. Οι εμπειρίες μας (τα ερεθίσματα) σε συνδυασμό με την υψηλή ή χαμηλή μας διανοητική ικανότητα κριτικής σκέψης.

Όπως και να έχει, γράφω τόση ώρα για να καταλήξω στην πρόταση πως η αυτοκριτική και η αυτογνωσία είναι αναγκαία συστατικά ενός συνειδητοποιημένου κοινωνικού όντος. Σύμφωνα με όλες τις θρησκείες και όλες τις φιλοσοφίες, ο προορισμός, ο σκοπός και ο στόχος της ανθρώπινης ύπαρξης πάνω στη γη, είναι η Αυτογνωσία. Νομίζω πως δεν έχουν τυχαία καταλήξει σε αυτό το συμπέρασμα τόσοι πολλοί άνθρωποι ανά τους αιώνες... Εσύ τι λες;

ΕΡΑΣΤΗΣ Ή ΦΙΛΟΣ;

Ήρθε η ώρα λοιπόν να γράψω ξανά.

Και αυτή τη φορά έχω ένα διαφορετικό θέμα στο μυαλό μου...

Σκεφτόμουν λοιπόν σήμερα με ποια κριτήρια επιλέγουμε κάποια άτομα του αντίθετου φύλου ως επιθυμητούς φίλους ή επιθυμητούς εραστές.

Είναι δεδομένο πως προκειμένου να συνάψεις μια ερωτική σχέση με κάποιον, αυτός πρέπει να σε ελκύει με κάποιον τρόπο. Η έλξη δεν έχει καθορισμένα όρια και πλαίσια. Μπορεί να σε προσελκύσει η εξωτερική εμφάνιση κάποιου ή το μυαλό του, οι ιδέες του. Μπορεί να σε κάνουν να νιώσεις έλξη δύο όμορφα πράσινα μάτια ή κάποιος διαφορετικός ιδιαίτερος χαρακτήρας έξω απ'όλα όσα νόμιζες πως συνιστούν κάποιον ελκυστικό για σένα. Το αν θα σου αρέσει κάποιος πάντα καθορίζεται και εξαρτάται από τις συνισταμένες της ζωής σου, δηλαδή από την ψυχολογική κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι και από τις ανάγκες που έχεις την εκάστοτε χρονική περίοδο. Τα παραπάνω διαμορφώνουν τα κριτήρια με τα οποία θα σου αρέσει κάποιος ή όχι και αυτά τα κριτήρια μπορεί να διαφέρουν στις φάσεις της ζωής σου.

Νομίζω πως αντίστοιχα υπάρχουν κάποια κριτήρια που μας κάνουν να θέλουμε ένα άτομο (του αντίθετου φύλου) για φίλο μας. Αυτά τα κριτήρια, επίσης, δεν είναι προκαθορισμένα και είναι διαφορετικά για τον καθένα από εμάς. Με τη δική μου οπτική για να θελήσεις να συνάψεις μια φιλική σχέση με κάποιον πρέπει να έχετε κάποιες κοινές προτιμήσεις, να έχετε κοινές αξίες, κοινούς προβληματισμούς, να εκτιμάς αυτό το πρόσωπο και να το θαυμάζεις. Άρα και ο επικείμενος φίλος μας πρέπει να μας "αρέσει", για να αποτελέσει φίλο μας. Στην προκειμένη περίπτωση όμως, αυτός ο θαυμασμός μπορεί να οδηγήσει στο να αλλάξει ενδεχομένως η οπτική με την οποία βλέπεις το άτομο του αντίθετου φίλου και από φίλος να εξελιχθεί σε ποθητό εραστή.

Είναι πραγματικά περίπλοκο. Τελικά μπορεί να υπάρξει φιλία μεταξύ ενός άντρα και μιας γυναίκας; Σ'αυτό το ερώτημα άλλες φορές υποστηρίζω σθεναρά πως "ναι, μπορεί" και άλλες μόνη μου το θέτω υπό αμφισβήτηση. Αφού προκείμενου να αποκτήσεις ένα εραστή ή ένα φίλο, πρέπει αυτό το άτομο να σου "αρέσει" με κάποιο τρόπο, όπως προανέφερα, πώς μπορείς να ξεχωρίσεις με ποιο τρόπο σου αρέσει ο καθένας; Πώς μπορείς να διακρίνεις με ποιο τρόπο θα ήθελες αυτό τον άνθρωπο στη ζωή σου;

Για το μόνο που είμαι σίγουρη είναι πως αν θες να μείνει ένα άτομο του αντίθετου φίλου στη ζωή σου και αμφιταλαντεύεσαι ανάμεσα στις δυο επιλογές, με την επιλογή της φιλίας θα κρατήσεις αυτό το άτομο δίπλα σου. Γιατί μια σχέση αργά ή γρήγορα μπορεί να τελειώσει, ενώ μια φιλία διαρκεί, εάν αποτελεί μια σχέση ειλικρίνειας, αλληλοκατανόησης και αλληλοϋποστήριξης.

Θα μου πείτε όμως τώρα, μπορεί να είναι φίλος σου κάποιος ο οποίος σου αρέσει και ερωτικά; Θεωρώ πως και αυτό είναι πολύ δύσκολο. Όμως, επίσης, πιστεύω πως ο καθένας μας μπορεί να επιβληθεί στον εαυτό του και να καθορίσει το πως βλέπει τα άτομα που έχει γύρω του. Και αν πραγματικά θέλεις κάποιον στη ζωή σου, μπορείς να κάνεις αυτό το συμβιβασμό. Όλα εξαρτώνται από το πως τα βλέπεις, όλα είναι σχετικά με την οπτική που έχεις. Και με το μυαλό μας μπορούμε να επηρεάσουμε όλα όσα θέλουμε.

Αν, ωστόσο, δε μπορείς, μη κάνεις φιλίες με άτομα του αντίθετου φίλου, τα οποία βλέπεις παράλληλα και ερωτικά. Αυτή είναι η συμβουλή μου! Και εδώ τελείωσαν για σήμερα οι προβληματισμοί μου και ελπίζω να σας έβαλα και εσάς σε σκέψεις..!

"ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΥΧΑΙΟ;"

Εδώ και ένα μήνα περίπου αυτό το θέμα "τριγυρίζει" στο μυαλό μου. Όμως, ξέρω τι θέλω να γράψω και συγχρόνως δεν ξέρω... Ίσως ευθύνεται γι'αυτό η φύση του παραπάνω θέματος. Το ότι "τίποτα δεν είναι τυχαίο" πολλοί το πιστεύουν με πάθος και πολλοί το αμφισβητούν σθεναρά. Οι τελευταίοι υποστηρίζουν πως όλα στη ζωή είναι τυχαία και όλα γύρω μας δεν είναι τίποτα άλλο παρά συμπτώσεις. Ωστόσο, το θέμα δεν είναι τι πιστεύουν αυτοί, αλλά στην προκειμένη περίπτωση να εκφράσω το τι πιστεύω εγώ και τι θέλω να σας πω...

Εγώ, λοιπόν, έχω την πεποίθηση πως, όντως, όλα καθορίζονται από τη μοίρα και όχι από την τύχη. Ανέκαθεν το πίστευα αυτό, όμως τελευταία πολλά πράγματα γύρω μου μου το υπενθυμίζουν και μου το υπογραμμίζουν έντονα.

Πρώτα πρώτα εκεί στην Κρήτη μια υπέροχη οικογένεια... Βρέθηκα απρόσμενα σε ένα κρητικό σπίτι και μέσα σε ένα απόγευμα, ήρθε ο καθένας τους ξεχωριστά και επέλεξε να μου πει, αν και δε με ήξερε προηγουμένως, γιατί το πιστεύει αυτό. Η αφορμή ήταν για όλους η γνωριμία του ζευγαριού που σύντομα θα παντρευόταν. Αυτό, όμως, που μου έκανε εντύπωση εκείνη την ημέρα δεν ήταν αυτή η ιστορία, αλλά μια ιστορία που μου εξιστορήθηκε από τη μητέρα του γαμπρού και η οποία διαδραματίστηκε πολύ παλαιότερα... Ήταν την εποχή εκείνη που δεν υπήρχε καν ένα σταθερό τηλέφωνο σε κάθε σπίτι. Οι άνθρωποι επικοινωνούσαν μέσω τηλεφώνων που υπήρχαν σε κεντρικά σημεία με μια τηλεφωνική μονάδα που εξυπηρετούσε όλους τους κατοίκους της εκάστοτε περιοχής. Τότε, γνωρίστηκαν ένας νέος και μια νέα, ερωτεύτηκαν και ζήσανε έντονα συναισθήματα. Όμως, ο νεαρός χρειάστηκε σύντομα να επιτελέσει τα στρατιωτικά του καθήκοντα... και η κοπέλα μετά από λίγο καιρό υπέστη ένα σοβαρό ατύχημα και βρέθηκε στο νοσοκομείο. Εξαιτίας της έλλειψης τηλεφώνων, δε μπόρεσε να ειδοποιήσει σχετικά με το γεγονός τον αγαπημένο της και το ζευγάρι χάθηκε για κάποιο χρονικό διάστημα. Μόλις η κοπέλα πήρε εξιτήριο, θέλησε αμέσως να επικοινωνήσει με εκείνον. Έψαξε και βρήκε τον αριθμό που αντιστοιχούσε στη στρατιωτική μονάδα που υπηρετούσε ο νέος της ιστορίας μας. Ωστόσο, έτυχε τη μέρα εκείνη αυτός να λείπει από το στρατόπεδο. Όντας σε άδεια, βρισκόταν σε ένα κοντινό καφενείο. Η κοπέλα καλώντας τον αριθμό, έκανε λάθος σε κάποια ψηφία του και αντί για το στρατόπεδο, κάλεσε το καφενείο της περιοχής! Ζήτησε, λοιπόν, τον νεαρό και τον κάλεσαν στο ακουστικό. Εκείνος είχε μείνει άναυδος και όλο τη ρωτούσε πως τον βρήκε. Αφού του εξήγησε, ο νέος έκλεισε το τηλέφωνο και είπε: "Αυτή η γυναίκα είναι το πεπρωμένο μου!".

Αυτή η ιστορία μου άρεσε πολύ και με έκανε να πιστέψω ακόμα περισσότερο στο ότι "όλα γίνονται για κάποιο λόγο". Σίγουρα θα μπορούσε κάποιος να το θεωρήσει ένα τυχαίο γεγονός ανάξιο ιδιαίτερης σημασίας ή κάτι το οποίο δεν ήταν διόλου απίθανο, όμως εγώ δε θέλω να το δω έτσι. Καθώς κυλούσαν οι μέρες, πολλές φορές ακόμα το θέμα αυτό "ήρθε μπροστά μου". Η σελίδα που άνοιξα "τυχαία" σε ένα βιβλίο, η απρόσμενη συνάντηση με ένα άτομο από το παρελθόν, η φίλη μου που μου είπε τη μικρή δική της ιστορία, ο άνθρωπος που γνώρισα προχθές και τη μέρα που γνωριστήκαμε μου αποκάλυψε πως πιστεύει έντονα την ανάλογη συμπαντική θεωρία, όλα αυτά μου υπογράμμισαν πως "τίποτα δεν είναι τυχαίο", πως "όλα γίνονται για κάποιο λόγο".

Η αλήθεια είναι αυτή ,λοιπόν, για μένα. Όσο ζω μαθαίνω πράγματα και κάθε τι που μαθαίνω, κάθε εμπειρία που ζω, αισθάνομαι πως εκείνη ακριβώς τη χρονική στιγμή έπρεπε να τη ζήσω. Επειδή, ωστόσο, τίποτα δε μπορώ να το πω με σιγουριά και επειδή η άποψη μου είναι από τη φύση της υποκειμενική, ίσως όλη αυτή η θεωρία να μην ισχύει. Το θέμα, όμως, είναι πως ότι πιστεύουμε ισχύει για μας και όταν πιστεύουμε κάτι πολύ συνήθως μας συμβαίνει. Οπότε, εγώ προτιμώ κάθε μέρα να ξυπνώ πιστεύοντας πως γύρω μου "τίποτα δεν είναι τυχαίο". Να ξυπνώ και να νιώθω πως όλα θα γίνουν στην ώρα τους, αφού προηγουμένως μάθω, όλα όσα πρέπει να μάθω και αφού ζήσω, όλα όσα πρέπει να ζήσω! Είναι και αυτός ένας τρόπος για να δέχεσαι ότι συμβαίνει στη ζωή σου με αισιοδοξία και θετική σκέψη. Και εγώ θέλω να είμαι ένα αισιόδοξο και θετικό άτομο. Εσύ θες;

ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

Μια φορά και έναν καιρό ήταν μια ανήσυχη πεταλούδα! Η πεταλούδα αυτή είχε περάσει πολλές δυσκολίες στη ζωή της, αλλά πάντα παρέμενε μια αυθεντική πεταλούδα! Ζούσε, δηλαδή, την κάθε στιγμή της ζωής της με όρεξη, θετική σκέψη, αισιοδοξία και διάθεση για προσφορά! Ωστόσο, δεν της ήταν πάντα εύκολο να αποφασίσει προς τα που θα πετάξει...

Όταν τελικά αποφάσισε να πετάξει στον ουρανό, βρήκε ένα θερμό ήλιο! Αυτός ο ήλιος της έδωσε δύναμη να συνεχίσει να πετά ψηλά και φώτισε όλες τις κατευθύνσεις! Αν και είχε φως η ζωή της, χρειάστηκε να ταξιδέψει πολύ σε ερημικά μέρη που δεν είχε ακουστεί ποτέ η παραμικρή νότα... Και ξάφνου μια ψαγμένη μελωδία ακούστηκε και έφερε ζωντάνια στο ταξίδι της συντροφεύοντας την!

Όμως, δεν της ήτανε γραφτό να βρει την ευτυχία εύκολα! Έπρεπε να περάσει πολλές μέρες χωρίς καταφύγιο και εξαθλιωμένη να πολεμήσει με έναν αιμοβόρο δράκο! Εκεί που είχε χάσει κάθε ελπίδα, βρήκε ένα κάστρο... Μπήκε μέσα δειλά δειλά και αντίκρισε ένα χρυσό δίκοπο σπαθί! Οπλισμένη με το σπαθί σκότωσε τον αιμοβόρο δράκο! Και εκεί που νόμιζε πως πλέον θα μπορούσε να πετάξει ανεμπόδιστη, ξέσπασε δυνατή βροχή! Καταιγίδες και βροντές την τρόμαξαν πολύ! Ώσπου βρήκε ένα μαγικό πέρασμα μέσα από μια σπηλιά... Μέσα στο σκοτάδι της αντίκρισε στο βάθος κάποια θολά χρώματα... Τα ακολούθησε και έτσι αντίκρισε ένα εκθαμβωτικό θέαμα! Πίσω από τους καταρράκτες που πρωτοαντίκρισε, διακρινόταν ένα γλυκό πολύχρωμο ουράνιο τόξο!

Ήταν δύσκολο στην αρχή να ενωθούν όλα αυτά τα στοιχεία, όμως σύντομα ενώθηκαν όλα μαζί σαν μια γροθιά και γίνανε το μαγικό σύνολο που θα έφερνε τη μεγάλη αλλαγή στον ουρανό του κόσμου μας!

"ΤΟ ΑΛΛΟ ΜΙΣΟ"

Πόσο με έχει προβληματίσει αυτό το θέμα...

Τι είναι το "άλλο μισό";

Σύμφωνα με την κοινή άποψη ή σύμφωνα με αυτό που έχω πλάσει εγώ στο μυαλό μου από τα ερεθίσματα που έχω λάβει, "άλλο μισό" είναι ο άνθρωπος ο οποίος σου ταιριάζει απόλυτα, ο άνθρωπος που σε γεμίζει μόνο επειδή υπάρχει δίπλα σου, ο άνθρωπος που δίνει νόημα στον κόσμο σου. Όταν τον αντικρίσεις, θα τον αναγνωρίσεις χωρίς δεύτερη ματιά. Θα τον κοιτάς και θα χαμογελάς, θα θέλεις να περάσεις όλη σου τη ζωή στο πλευρό του. Γιατί αυτός ο άνθρωπος είναι "πλασμένος για σένα", είναι η "αδελφή ψυχή" σου, είναι το "άλλο σου μισό".

Και όμως, όσο ρομαντική και αν είμαι, δεν ξέρω αν αυτός ο άνθρωπος υπάρχει. Αν αυτό το άτομο υπάρχει για όλους έστω... Δεν ξέρω κατά πόσο μπορώ πάντα να πιστεύω πως τίποτα δεν είναι τυχαίο ή πώς στο πεπρωμένο του καθενός υπάρχει και αυτό το κομμάτι. Ίσως στη μοίρα κάποιου που έρχεται στον κόσμο, για να κάνει κάτι πραγματικά μεγάλο ή μικρό, να μην υπάρχει αυτή η πτυχή. Μπορεί το "άλλο μας μισό" να μην είναι κάτι αναγκαίο. Ίσως η όλη αυτή ιδέα να αποτελεί μια φαντασίωση των ανθρώπων που έχουν ανάγκη να πιστεύουν στη μεγάλη, αληθινή, απόλυτη αγάπη.

Και ακόμα και αν υπάρχει, γιατί μπορεί να το αμφισβητώ, αλλά ακόμα μέσα μου το πιστεύω, υπάρχει μόνο ένα "άλλο μισό"; Όταν, όντως τον συναντήσεις αυτόν τον άνθρωπο, το αντιλαμβάνεσαι πώς "αυτός είναι"; Στην κοινή σας πορεία είναι όλα αρμονικά; Αν φύγεις από αυτόν, σημαίνει αυτομάτως πώς αυτό το άτομο δεν ήταν το "άλλο σου μισό"; Και αν ήταν; Μήπως εσύ έκανες λάθος εκτίμηση; Μήπως ήσουν πολύ αυστηρός; Είναι γεγονός πως αν νιώσεις ότι δε σε κρατάει κάτι, ότι δεν είσαι γεμάτος, ότι κάτι είναι λάθος στην όλη κατάσταση, πρέπει να φύγεις. Και αν, αφού φύγεις, ακόμα τον σκέφτεσαι, ακόμα τον βλέπεις στον ύπνο σου, τι σημαίνει αυτό; Πού έγκειται η δύναμη της συνήθειας, πού η δύναμη του υποσυνειδήτου και πού η δύναμη του πεπρωμένου;

Ειλικρινά, δεν ξέρω. Και νομίζω πως κανείς δε μπορεί να ξέρει. Γιατί ακόμα και τα βιώματα εκείνων που έχουν βρει το "άλλο τους μισό" συναποτελούν μεμονωμένες υποκειμενικές περιπτώσεις και όχι κάτι που μπορείς να το θεωρήσεις συνολικό και καθολικό. Και τελικά, αυτή η άγνοια, αυτός ο ανήσυχος προβληματισμός, αυτή η συνεχής αναζήτηση της αλήθειας είναι που προσδίδει το απαραίτητο μυστήριο και καθιστά την έννοια "άλλο μισό" τόσο μοναδική. Γιατί ακόμα και να μην υπάρχει, εγώ το περιμένω και πιστεύω σε αυτό! Και όταν πιστεύεις σε κάτι, "όταν θες κάτι πάρα πολύ, όλο το σύμπαν συνωμοτεί, για να το αποκτήσεις" όπως έχει πει και ο αγαπημένος μου Paulo Coelho!

«Fly outside the box»

Τι ορίζει το να πετάς έξω από το κουτί;

Η εικόνα που με έκανε να αγαπήσω αυτή τη φράση τόσο πολύ, η εικόνα που χάραξε αυτή τη φράση στο μυαλό μου, απεικονίζει μια πεταλούδα η οποία πετά έξω από το κουτί.

- "Γιατί πετάς έξω από το κουτί;" τη ρωτά η άλλη πεταλούδα.

- "Πετάω έξω από το κουτί, γιατί μπορώ".

-"Μα ΞΕΡΟΥΜΕ το κουτί. Είμαστε ΑΣΦΑΛΕΙΣ μέσα στο κουτί".

-"Γι’αυτό, φίλη μου, αφήνω το κουτί. Για ΣΕΝΑ μπορεί να είναι ΑΣΦΑΛΕΣ…

…αλλά εγώ είμαι ΕΛΕΥΘΕΡΗ!".

Τι ορίζει, όμως, το «να πετάς έξω από το κουτί»; Οι άλλοι μπορεί να νομίζουν πως δεν πετάς έξω από αυτό και εσύ μπορεί να πιστεύεις ακριβώς το αντίθετο. Οι άλλοι μπορεί να θεωρούν πως οι πράξεις τους τους καθιστούν «άτομα τα οποία πετούν έξω από το κουτί» και για σένα μπορεί αυτές οι πράξεις να ορίζουν ένα άτομο που ανήκει στη μάζα. Τελικά, σημασία έχει ο καθένας να κρίνει με τα δικά του κριτήρια και να κάνει αυτό που για εκείνον τον καθιστά διαφορετικό από τους άλλους. Κατά γενική ομολογία αυτός που «πετά έξω από το κουτί» δεν ακολουθεί την πεπατημένη. Ποιος, όμως, καθορίζει το κουτί και ποιος την πεπατημένη; Ο μονός που μπορεί να βάλει όρια στο κουτί και να το μορφοποιήσει είναι ο καθένας από εμάς ξεχωριστά. Μπορεί το δικό μου κουτί να είναι εντελώς διαφορετικό από το δικό σου. Μπορεί για μένα ο χώρος ελευθερίας να συνιστά για σένα χώρο δέσμευσης ή περιορισμού και το αντίστροφο. Σημασία έχει να πετάμε έξω από αυτό ο καθένας με τον τρόπο του. Μπορεί κάποιος να μαθαίνει ένα είδος χορού και έτσι «να πετά έξω από το κουτί» ή κάποιος άλλος μπορεί να μαγειρεύει. Μπορεί κάποιος να γραφεί μουσική ή να γραφεί λόγια. Μπορεί να προσφέρει εθελοντική εργασία ή να φτιάχνει κοσμήματα. Όμως, και πάλι αυτός είναι ο δικός μου ορισμός της συμπεριφοράς «έξω από το κουτί», οπότε είναι εντελώς υποκειμενικό.

Νευριάζω, όταν μου λένε πως δεν «πετάω έξω από το κουτί». Γιατί ξέρω πως εγώ νιώθω έτσι. Νιώθω πως κάνω κάτι διαφορετικό, νιώθω πως είμαι διαφορετική. Και τι έχει σημασία τελικά; Να το πιστεύουν οι άλλοι ή να το πιστεύω εγώ; Σημασία έχει ο καθένας από εμάς να κάνει αυτό που θέλει και αυτό που τον γεμίζει. Να μην κάνει αυτό που κάνει, επειδή το κάνουν οι άλλοι. Να το κάνει επειδή αυτό δίνει νόημα στις πράξεις του. Και ακόμα και αν αυτός κάνει κάτι που το κάνουν άλλα 100.000.000 άτομα, τοτέ εκείνος θα «πετά έξω από το κουτί».

Γιατί, τελικά, «ποιος ορίζει το κουτί» και «τι ορίζει το να πετάς έξω από το κουτί»;

Μόνο ΕΣΥ!