Εδώ και μέρες θέλω να γράψω... Δεν ήξερα όμως τι να πρωτομοιραστώ και αυτό γιατί σκέφτομαι πολλά... Είχα και έχω την ανάγκη να γράψω για μένα... για να λειτουργήσει και πάλι το να γράψω ως αυτοψυχοθεραπεία... Ήθελα να βρω το θέμα στο οποίο θα μπορούσα να βάλω τη ψυχή μου, όταν γράφω, και νομίζω το βρήκα!
Πάντα έλεγα πως είμαι ένας άνθρωπος που θέλω να ζω την κάθε εμπειρία στο έπακρο, θέλω να ζω την κάθε στιγμή στο 100%. Πρόσφατα, όμως, συνειδητοποίησα πως, όταν ήμουν με έναν συγκεκριμένο άνθρωπο, δεν έδινα πάντα το 100%, γιατί δεν έδειχνα πάντα στο 100% ποια είμαι. Και αυτό, δυστυχώς, το συνειδητοποίησα πολύ καιρό αργότερα! Η συνειδητοποίηση ήρθε, όταν είπα στη φίλη μου την Ηλιάνα πως κουράστηκα και πως δε μπορώ να δώσω κάτι άλλο σε αυτόν τον άνθρωπο. Τότε, εκείνη μου επισήμανε πως δε του τα έχω δώσει όλα, γιατί δε του έδωσα ποτέ την ευκαιρία να δει ποια πραγμάτικα είμαι. Και έχει δίκιο.
Δεν έδειξα το ποια είμαι 100%. Εξ'αρχής με αυτόν τον άνθρωπο διαπίστωσα πως δε μίλαγα τόσο για μένα, πως για πρώτη φορά δεν ήθελα να μοιραστώ πολλά. Στη συνέχεια, κατάλαβα πως φοβόμουν να δεθώ. Δεν ήθελα να νιώσω πολλά, να έρθω πολύ κοντά και μετά να μην λάβω την ανάλογη ανταπόκριση. Ήθελα πάντα να διασφαλίζω στις λίγες μας συναντήσεις πως εκείνος ένιωθε καλά, πως δεν θα τον πίεζα, αλλά δε διασφάλιζα το να νιώθω εγώ καλά, το να μη πιέζομαι, με το να λέω πάντα όσα θέλω και όσα νιώθω. Πίστευα πως ήμουν καλά με όλη αυτή τη σχέση, αλλά δεν ήμουν. Και δεν ήμουν καλά, γιατί δε μπόρεσα να ξεκλειδώσω εμένα και να μη μπλοκάρομαι στο να είμαι εγώ.
Ξέρω πως δεν έχω μόνο εγώ την ευθύνη γι'αυτό, καθώς όλα αυτά προκλήθηκαν από τη στάση του άλλου προσώπου, ήταν μια αντίδραση. Όμως δε θέλω να σταθώ στο γιατί το έκανα, όσο στο ότι μετάνιωσα και στο τι έμαθα από όλη αυτή την εμπειρία.
Πιστεύω πως αν είχα δείξει όλα όσα είμαι, θα ένιωθα καλύτερα. Θα ήξερα πως έδωσα όντως όσα μπορούσα σε αυτή την ανθρώπινη επαφή. Θα ήξερα πως έπαιξα όλα μου τα χαρτιά και πως δε μπορώ να κάνω κάτι άλλο. Και δε θα μπορούσα να να κάνω κάτι άλλο, γιατί ακόμα και αν δεν ήταν αρκετό για εκείνον αυτό που είχα να δώσω, δε θα μπορούσα να κάνω κάτι για να αλλάξω αυτό το γεγόνος, καθώς θα είχα δείξει το ποια είμαι. Γιατί αυτή είμαι. Γιατί δε μπορώ να αλλάξω αυτό που είμαι. Γιατί μπορώ να γίνω καλύτερος άνθρωπος για μένα, αν το επιδιώξω, αλλά δε μπορώ να αλλάξω για κάποιον, ώστε να μπω στο ιδανικό του καλούπι.
Είναι πολύ σημαντικό, λοιπόν, να δειχνείς πάντα εσένα στο 100%. Οριόθετει με έναν καταλύτικο τρόπο τα όρια και τις επιλογές. Αναιρεί τα υποθετικά σενάρια. Φωτίζει το εφικτό και το ανέφικτο. Και όλοι νιώθουμε καλά, όταν "είμαστε εμείς". Γιατί μαθαίνουμε έτσι να αποδεχόμαστε και να αγαπάμε αυτό που είμαστε. Γιατί έτσι γίνονται πιο σαφή τα όρια της προσωπικότητας μας. Γιατί έτσι προσεγγίζουμε ακόμα περίσσοτερο την αυτογνωσία και από αυτή τη βάση μπορούμε να θέσουμε πιο ρεαλίστικους στόχους προσωπικής εξέλιξης.
Αυτά είχα να πω και ελπίζω η εμπειρία μου να αποτελέσει παράδειγμα προς αποφυγή και όσα έμαθα να λειτουργήσουν ως παράδειγμα προς μίμηση!
