ΕΞ ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΣ

  Θέλησα ξανά να γράψω, μα αυτή τη φορά είναι διαφορετικά. Συνειδητοποίησα πως μέχρι τώρα κάθε φορά έγραφα κατόπιν μιας εμπειρίας, έγραφα όταν πια είχα αφήσει αυτή την εμπειρία στο παρελθόν μου, είχα μάθει από αυτή και ήθελα να μοιραστώ όσα έμαθα.

  Αυτή τη φορά η εμπειρία δεν έχει τελειώσει και είναι πολύ νωρίς για να πω πως έχω εντρυφήσει στο θέμα... Όμως και πάλι νομίζω πως έχω να πω αρκετά...
 Ήρθε η ώρα να μιλήσω για την εμπειρία της σχέσης εξ αποστάσεως.

  Θυμάμαι πως πάντα, όταν διάβαζα για τις εμπειρίες ανθρώπων που έχουν σχέσεις από απόσταση, μια πικρή γεύση μου έμενε... Παθόντες συμβούλευαν να μη το δοκιμάσουμε, πως δεν αξίζει, πως στατιστικά είναι δεδομένο πως δε θα έχει καλή κατάληξη, πως ο χωρισμός είναι αναπόφευκτος. Άνθρωποι που αναγκαστικά χώριζαν, χωρίς να το θέλουν. Άνθρωποι που χρόνια μετά, αφού η απόσταση τους χώρισε, συναντούσαν ξανά ο ένας τον άλλο και ανακάλυπταν πως ποτέ δεν είχαν καταφέρει να κατευνάσουν τα συναισθήματα τους, πως τόσα χρόνια ζούσαν "μισοί". Έχοντας διαβάσει όλες αυτές τις εμπειρίες και έχοντας διαμορφώσει μια απόλυτα αρνητική άποψη περί του θέματος, με θυμάμαι να λέω πως εγώ δε θα μπω ποτέ σε αυτή τη διαδικασία, με θυμάμαι ακόμα να απορρίπτω σχέσεις με ανθρώπους που μάθαινα πως στο μέλλον θα φύγουν μακριά, λόγω αυτής μου της άκαμπτης πεποίθησης.

  Και να που ήρθε η ώρα που βρίσκομαι σε μια σχέση από απόσταση! Γνώρισα έναν άνθρωπο διαφορετικό, έναν άνθρωπο που με έκανε να ερωτευτώ ξανά μετά από χρόνια! Από την αρχή που τον γνώρισα ήξερα πως μετά από 6 μήνες θα έφευγε στο εξωτερικό και όμως αυτό δε μπόρεσε να με κρατήσει μακριά του, δε μπόρεσε να με εμποδίσει να τον ερωτευτώ! Ο καιρός πέρασε και όλο και περισσότερο ένιωθα πως θέλω να είμαστε μαζί, πως αυτός ο άνθρωπος αξίζει να προσπαθήσω να είμαστε μαζί ακόμα και όταν θα μας χώριζαν γύρω στα 2.400 χιλιόμετρα! Γιατί η σκέψη του να είμαστε μαζί έστω και από τόσο μακριά είναι καλύτερη από το να είμαστε χώρια...

  Τις 16 μέρες που λείπει έκατσα και διάβασα πολλά σχετικά άρθρα με το παραπάνω θέμα που μπορώ να πω πως με επηρέασαν αρκετά. Θέλω, λοιπόν, να παραθέσω όσα έμαθα και σκέφτηκα, γιατί τα θεωρώ πολύ σημαντικά.

Πρώτα πρώτα, συνειδητοποίησα πως αυτό το θέμα είναι πάντα επίκαιρο και πως υπάρχουν πολλοί άνθρωποι γύρω μας που έχουν σχέσεις εξ αποστάσεως. Ευτυχώς ζούμε σε μια εποχή που η εξέλιξη της τεχνολογίας επιτρέπει την ύπαρξη και τη διατήρηση τέτοιων σχέσεων. Σήμερα έχεις την ευκαιρία να ακούς έναν άνθρωπο και συγχρόνως να τον βλέπεις, έστω και στην οθόνη του υπολογιστή ή του κινητού σου. Έχεις την ευκαιρία να του γράφεις και να λαμβάνει εκείνη τη στιγμή τα μηνύματα σου, τις εικόνες που θες να μοιραστείς μαζί του, τα τραγούδια που θες να του αφιερώσεις.

  Όμως αρκούν αυτά; Γιατί μπορείς να έχεις όλα τα παραπάνω, αλλά δεν τον έχεις δίπλα σου. Δεν έχετε μια "φυσιολογική" ερωτική σχέση. Δεν έχεις την αγκαλιά του, τα φιλιά του, το άγγιγμα του. Σε μια σχέση από απόσταση όλα εντείνονται και όλα διογκώνονται. Όταν τσακώνεστε, δε μπορείς να βγεις έξω, να ηρεμήσεις και μετά να επιστρέψεις και να λύσετε πιο εύκολα τη διαφορά σας με την αρωγή μιας αγκαλιάς ή ενός φιλιού. Όταν τσακώνεστε, πρέπει να το συζητήσετε διεξοδικά, μέχρι να λυθεί οριστικά το ζήτημα, και αυτό δεν είναι συνήθως εύκολο, οπότε μένεις με τα νεύρα και με μια οθόνη για παρέα!

  Ωστόσο, αν τον θες τον άλλο πολύ, αν δεν μπορείς χωρίς εκείνον, τότε όλα μπορείς να τα αντέξεις και να τα ξεπεράσεις! Αλλά για να γίνει αυτό, πρέπει υπάρχουν κάποιες προϋποθέσεις...

-Κατ'αρχάς, είναι απαραίτητο να εμπιστεύεστε ο ένας τον άλλο απόλυτα. Δε μπορεί να κρατήσει μια σχέση από απόσταση χωρίς εμπιστοσύνη. Όταν ο άλλος είναι μακριά, δε μπορείς να τον ελέγξεις, οπότε αν δεν είσαι σίγουρος πως είναι σωστός απέναντι σου, δε μπορείς να παραμείνεις μαζί του.

-Έπειτα, πρέπει να επικοινωνείτε καθημερινά, πρέπει να συνεχίζετε να είστε "μαζί", αν και είστε χώρια. Πρέπει να συμπεριλαμβάνει ο ένας τον άλλο στην καθημερινότητα του, τις έγνοιες του, τα προβλήματα του, τις χαρές του, τα σχέδια του, τις αποφάσεις του.

-Ακόμα, για να διατηρηθεί αυτή η σχέση, πρέπει να κάνετε αμοιβαίες υποχωρήσεις και να προσπαθείτε εξίσου. Αν ο ένας προσπαθεί διαρκώς περισσότερο, δεν υπάρχει η αναγκαία ισορροπία σε μια σχέση και η ισορροπία είναι ζωτικής σημασίας. Φανταστείτε πως η σχέση είναι ένα σχοινί, που μια τραβάει ο ένας και μια τραβάει ο άλλος... Αν τραβάει μόνο ο ένας, στο τέλος θα μείνει αυτός και το σχοινί.

-Επιπλέον, κάτι που για μένα είναι πολύ σημαντικό και η ίδια η βάση της κάθε σχέσης που κρατάει στο χρόνο, είναι το να δείχνει ο ένας στον άλλο πως έχει την όρεξη να το προσπαθήσει, πως θέλει πραγματικά να τα καταφέρετε! Αν ο άλλος σου δείχνει πως θέλει πολύ να είστε μαζί και πως θα κάνει ότι μπορεί, για να εκεί δίπλα σου κάθε φορά που αυτό είναι δυνατό, τότε ακόμα και αν δεν τα καταφέρει για οποιοδήποτε λόγο, θα ξέρεις πως αν και δε τα κατάφερε, πραγματικά το ήθελε, και αυτό είναι που έχει σημασία!

-Τέλος, για να διατηρηθεί και να εξελιχθεί μια σχέση από απόσταση, χρειάζεται η ημερομηνία λήξης της. Μια σχέση από απόσταση όπως και να'χει αποτελεί μια σύμβαση. Μια σχέση από απόσταση είναι σχέση, αλλά δε συγκρίνεται με μια σχέση που ο ένας είναι κοντά στον άλλο. Γι'αυτό το λόγο αυτή η σύμβαση πρέπει να έχει ένα τέλος, ακόμα και αν αυτό το τέλος είναι πολύ μακροπρόθεσμο. Αν ξέρεις πως κάποια στιγμή στο μέλλον η απόσταση θα σταματήσει να σας χωρίζει και πως επιτέλους θα είσαι μαζί με τον άνθρωπο σου από κοντά, μπορείς να αντέξεις. Επειδή το παρόν δεν είναι ικανοποιητικό, χρειάζεσαι ένα ελπιδοφόρο μέλλον για να αντέξεις και αν το έχεις, μπορείς να τα καταφέρεις. Αν όμως, δεν υπάρχει αυτή η εκδοχή στον ορίζοντα, η σχέση αργά η γρήγορα θα τελειώσει.

Όλες οι παραπάνω προϋποθέσεις, λοιπόν, είναι αναγκαίες και απαραίτητες, είναι τα συστατικά επιτυχίας μιας σχέσης εξ αποστάσεως. Και έχοντας γράψει όλα αυτά, έχοντας αναλύσει κάθε πτυχή του θέματος που έχω κατά νου, έχω να πω σε αυτούς που αμφιταλαντεύονται για το αν το πρέπει να κάνουν μια σχέση από απόσταση ή όχι, δοκιμάστε το! Ναι, ξέρω ότι όλοι λένε πως μάτια που δε βλέπονται γρήγορα λησμονιούνται, αλλά, εν τέλει, ποιος είπε ότι οι κανόνες δεν έχουν εξαιρέσεις;

ΤΟ ΤΙΜΗΜΑ ΤΗΣ ΑΦΕΛΕΙΑΣ

  Βαρύγδουπος ο τίτλος, σοβαρό το θέμα. Σήμερα αποφάσισα να γράψω για το τίμημα της αφέλειας...

  Νομίζω πως είμαι το πλέον κατάλληλο άτομο για το παραπάνω θέμα, καθώς απ'όσο θυμάμαι τον εαυτό μου με αποκαλούν "αφελή με βούλα"! Το πρόβλημα δεν είναι μόνο η αφελής μου ιδιότητα, αλλά κυρίως το γεγονός πως δε μαθαίνω από τα λάθη μου και εξακολουθώ να πέφτω συνεχώς στις ίδιες και τις ίδιες παγίδες.

  Σκέφτηκα πως πριν μιλήσω για την εμπειρία μου, καλό θα ήταν να παραθέσω τον ορισμό της "αφέλειας". Όμως, γρήγορα διαπίστωσα πως υπάρχει μια σημαντική έλλειψη στα διάφορα online λεξικά και πως δε δίνεται κάποιος ικανοποιητικός ορισμός.  Αντί του ορισμού παρατίθενται οι συνώνυμες λέξεις "αγαθότητα" και "ευπιστία"... κάτι είναι κι'αυτό! Ξεκινώντας, λοιπόν, από αυτή τη βάση, για να δώσω το δικό μου ορισμό της αφέλειας, θα περιγράψω τη γνώριμη μου συμπεριφορά του αφελή ανθρώπου...
Όταν κάποιος είναι αφελής, είναι αγαθός, είναι εύπιστος. Δεν είναι επιφυλακτικός και για κανένα λόγο δεν είναι καχύποπτος. Ο αφελής άνθρωπος διακατέχεται από δεκτικότητα και δεν αμφισβητεί όσα του λένε, αλλά τα δέχεται ως δεδομένα, ως αληθή. Δεν ασκεί την απαραίτητη κριτική στα λεγόμενα, δε φιλτράρει τις πληροφορίες.

  Όπως καταλαβαίνετε, όλη αυτή η συμπεριφορά μπορεί να αποβεί καταστροφική για εκείνον! Καταστροφική, γιατί κατά κανόνα οι αφελείς πληγώνονται. Κατά κανόνα απογοητεύονται. Κατά κανόνα κάθε φορά "πέφτουν από τα σύννεφα" και, δυστυχώς, κάθε φορά πιστεύουν και πάλι από την αρχή όσα τους λένε οι άλλοι! Οι αφελείς δύσκολα παίρνουν το μάθημα τους. Με δυσκολία γίνονται επιφυλακτικοί απέναντι στους άλλους και περιμένουν αρκετά, για να τους αποδείξουν πως είναι άξιοι της εμπιστοσύνης τους. Ενώ ξέρουν πως "όταν ακούν πολλά κεράσια, πρέπει να κρατούν μικρό καλάθι", δε μπορούν να το εφαρμόσουν! Για κάποιο λόγο πιστεύουν πως "αυτή τη φορά" - κάθε νέα φορά - τα λόγια των ανθρώπων με τους οποίους συναναστρέφονται θα ανταποκρίνονται στις πράξεις τους. Και για κάποιο λόγο κάθε φορά οι άνθρωποι αυτοί βρίσκουν τον τρόπο να διαψεύσουν τα λεγόμενα τους με πράξεις που δε συνάδουν σε όσα έχουν πει!

  Αισθάνομαι πλέον πως επανειλημμένα εξαπατόμαστε εμείς οι αφελείς, γιατί το σύμπαν προσπαθεί να μας στείλει το μήνυμα πως είναι αναγκαίο να σταματήσουμε να επιλέγουμε την αγαπημένη μας αφέλεια! Πρέπει να μάθουμε να αξιολογούμε πιο αυστηρά τους άλλους και κυρίως πρέπει να περιμένουμε να αποδείξουν οι άλλοι πως αξίζουν την καλοκάγαθη συμπεριφορά μας. Και αυτό γιατί αν συμπεριφερόμαστε σε όλους με τον ίδιο καλοπροαίρετο τρόπο, πως τελικά θα επιβραβεύσουμε όσους πραγματικά αξίζουν, αν έχουμε ήδη δώσει σε όλους την καλή μας πίστη και συμπεριφορά; Σίγουρα αυτό δεν είναι δίκαιο για τους άξιους. Επίσης, είναι και κρίμα για μας.

  Η αφέλεια, όπως και να'χει, είναι μια επιλογή. Ο καθένας μπορεί να καθορίσει τις επιλογές του. Μπορεί να μην είναι εύκολο να σταματήσει κάποιος να είναι αφελής, ειδικά όταν αυτό είναι χαρακτηριστικό της προσωπικότητας του, αλλά ο καθένας από εμάς, όταν θέλει, μπορεί να αλλάξει. Και αυτό δεν το διαπραγματεύομαι! Είμαι σίγουρη γι'αυτό! Το έχω δει σε πολλούς ανθρώπους γύρω μου, το έχω δει στον ίδιο μου τον εαυτό! Δεν είναι εύκολο, είναι όμως εφικτό. Είναι εφικτό να μην πληρώνουμε το τίμημα της αφέλειας και επιλέγω να μην το ξανά πληρώσω!

Αφιερωμένο σε όλους τους αφελείς του κόσμου*

ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ

  

Εδώ και μέρες θέλω να γράψω... Δεν ήξερα όμως τι να πρωτομοιραστώ και αυτό γιατί σκέφτομαι πολλά... Είχα και έχω την ανάγκη να γράψω για μένα... για να λειτουργήσει και πάλι το να γράψω ως αυτοψυχοθεραπεία... Ήθελα να βρω το θέμα στο οποίο θα μπορούσα να βάλω τη ψυχή μου, όταν γράφω, και νομίζω το βρήκα!

  Πάντα έλεγα πως είμαι ένας άνθρωπος που θέλω να ζω την κάθε εμπειρία στο έπακρο, θέλω να ζω την κάθε στιγμή στο 100%. Πρόσφατα, όμως, συνειδητοποίησα πως, όταν ήμουν με έναν συγκεκριμένο άνθρωπο, δεν έδινα πάντα το 100%, γιατί δεν έδειχνα πάντα στο 100% ποια είμαι. Και αυτό, δυστυχώς, το συνειδητοποίησα πολύ καιρό αργότερα! Η συνειδητοποίηση ήρθε, όταν είπα στη φίλη μου την Ηλιάνα πως κουράστηκα και πως δε μπορώ να δώσω κάτι άλλο σε αυτόν τον άνθρωπο. Τότε, εκείνη μου επισήμανε πως δε του τα έχω δώσει όλα, γιατί δε του έδωσα ποτέ την ευκαιρία να δει ποια πραγμάτικα είμαι. Και έχει δίκιο.

Δεν έδειξα το ποια είμαι 100%. Εξ'αρχής με αυτόν τον άνθρωπο διαπίστωσα πως δε μίλαγα τόσο για μένα, πως για πρώτη φορά δεν ήθελα να μοιραστώ πολλά. Στη συνέχεια, κατάλαβα πως φοβόμουν να δεθώ. Δεν ήθελα να νιώσω πολλά, να έρθω πολύ κοντά και μετά να μην λάβω την ανάλογη ανταπόκριση. Ήθελα πάντα να διασφαλίζω στις λίγες μας συναντήσεις πως εκείνος ένιωθε καλά, πως δεν θα τον πίεζα, αλλά δε διασφάλιζα το να νιώθω εγώ καλά, το να μη πιέζομαι, με το να λέω πάντα όσα θέλω και όσα νιώθω. Πίστευα πως ήμουν καλά με όλη αυτή τη σχέση, αλλά δεν ήμουν. Και δεν ήμουν καλά, γιατί δε μπόρεσα να ξεκλειδώσω εμένα και να μη μπλοκάρομαι στο να είμαι εγώ. 

  Ξέρω πως δεν έχω μόνο εγώ την ευθύνη γι'αυτό, καθώς όλα αυτά προκλήθηκαν από τη στάση του άλλου προσώπου, ήταν μια αντίδραση. Όμως δε θέλω να σταθώ στο γιατί το έκανα, όσο στο ότι μετάνιωσα και στο τι έμαθα από όλη αυτή την εμπειρία.

  Πιστεύω πως αν είχα δείξει όλα όσα είμαι, θα ένιωθα καλύτερα. Θα ήξερα πως έδωσα όντως όσα μπορούσα σε αυτή την ανθρώπινη επαφή. Θα ήξερα πως έπαιξα όλα μου τα χαρτιά και πως δε μπορώ να κάνω κάτι άλλο. Και δε θα μπορούσα να να κάνω κάτι άλλο, γιατί ακόμα και αν δεν ήταν αρκετό για εκείνον αυτό που είχα να δώσω, δε θα μπορούσα να κάνω κάτι για να αλλάξω αυτό το γεγόνος, καθώς θα είχα δείξει το ποια είμαι. Γιατί αυτή είμαι. Γιατί δε μπορώ να αλλάξω αυτό που είμαι. Γιατί μπορώ να γίνω καλύτερος άνθρωπος για μένα, αν το επιδιώξω, αλλά δε μπορώ να αλλάξω για κάποιον, ώστε να μπω στο ιδανικό του καλούπι.

  Είναι πολύ σημαντικό, λοιπόν, να δειχνείς πάντα εσένα στο 100%. Οριόθετει με έναν καταλύτικο τρόπο τα όρια και τις επιλογές. Αναιρεί τα υποθετικά σενάρια. Φωτίζει το εφικτό και το ανέφικτο. Και όλοι νιώθουμε καλά, όταν "είμαστε εμείς". Γιατί μαθαίνουμε έτσι να αποδεχόμαστε και να αγαπάμε αυτό που είμαστε. Γιατί έτσι γίνονται πιο σαφή τα όρια της προσωπικότητας μας. Γιατί έτσι προσεγγίζουμε ακόμα περίσσοτερο την αυτογνωσία και από αυτή τη βάση μπορούμε να θέσουμε πιο ρεαλίστικους στόχους προσωπικής εξέλιξης.

  Δε θέλω να ξανά νιώσω πως δεν έδειξα σε κάποιον το ποια είμαι, γιατί έμαθα πως ο μόνος τρόπος για να τα έχω καλά με τον εαυτό μου είναι να είμαι εγώ. Και είμαι σίγουρη πως και εσύ τα έχεις καλά με τον εαυτό σου, όταν είσαι εσύ.

  Αυτά είχα να πω και ελπίζω η εμπειρία μου να αποτελέσει παράδειγμα προς αποφυγή και όσα έμαθα να λειτουργήσουν ως παράδειγμα προς μίμηση!