"Midnight in Paris"

  Χθες το βράδυ είδα το "Midnight in Paris" του Woody Allen... Αυτή η ταινία μου άρεσε τόσο πολύ! Ήταν γεμάτη ρομαντισμό και συγχρόνως ρεαλισμό, γεμάτη τέχνη, γεμάτη Παρίσι, γεμάτη μεγάλες αλήθειες! Με ενέπνευσε τόσο πολύ, που αποφάσισα να γράψω για τα θέματα που έθιξε και να μοιραστώ τις σχετικές σκέψεις μου με άλλους.

  Δύο πράγματα μου έκαναν πραγματική εντύπωση και έμειναν στο μυαλό μου μετά το τέλος της ταινίας...

  Το πρώτο είναι αυτό που έλεγε ο "Έρνεστ Χέμινγουεϊ" στον "Gil" πάνω στην εκφορά μιας ατέλειωτης πρότασης - άποψης  σχετικά με τον έρωτα.
Σας παραθέτω το διάλογο από την ταινία.

"Φοβάσαι το θάνατο;"

"Ναι, είναι ένας από τους μεγαλύτερους φόβους μου..."

"Είναι κάτι που έχει συμβεί σε όλους τους άντρες που έζησαν και θα ζήσουν."

"Ξέρω,ξέρω..."

"Έκανες ποτέ έρωτα με μια σπουδαία γυναίκα;"

"Βασικά, η αρραβωνιαστικιά μου είναι αρκετά σέξι!"

"Και όταν της κάνεις έρωτα νιώθεις αληθινό και όμορφο πάθος και τουλάχιστον εκείνη τη στιγμή χάνεις το φόβο του θανάτου;"

"Όχι, αυτό δε μου συμβαίνει."

"Πιστεύω όταν η αγάπη είναι πραγματική και αληθινή, σε κάνει να μη φοβάσαι το θάνατο. Όλη η έλλειψη τόλμης και θάρρους προέρχεται από το να μην αγαπάς ή να μην αγαπάς πολύ, το οποίο είναι το ίδιο. Και όταν ο άντρας που είναι γενναίος και αληθινός, δει το θάνατο κατάματα, όπως οι κυνηγοί ρινόκερων που ξέρω ή ο Belmonte, που είναι πραγματικά γενναίος, είναι επειδή αγαπούν με ένα πάθος που είναι ικανό να εξωθήσει το φόβο του θανάτου έξω από το μυαλό τους.

Πρέπει να κάνεις πραγματικά καλό έρωτα ξανά! Σκέψου το."

Πόσο σπουδαία λόγια!

  Όντως, και εγώ πιστεύω πως ο έρωτας είναι ένα συναίσθημα τόσο απόλυτο, που κάνει ακόμα και το φόβο του θανάτου να φαίνεται ασήμαντος, τόσο πολύ ασήμαντος εκείνη την ώρα που ενώνεσαι με τον αγαπημένο σου! Γιατί εκείνη την ώρα ο χρόνος σταματά και το μεγαλείο της στιγμής έχει μια νότα αθανασίας! Εκείνη τη στιγμή στον κόσμο υπάρχει μόνο εκείνος και εσύ, δεν υπάρχουν άγχη, δεν υπάρχουν φοβίες, υπάρχει αυτή η απόλυτη αίσθηση της ένωσης δύο σωμάτων που έχει κάτι το θεϊκό!

  Συμφωνώ επίσης τόσο πολύ με το ότι τελικά το να μην αγαπάς με το να μην αγαπάς πολύ είναι το ίδιο! Αν δε μπορεί αυτό που έχεις να σου προσφέρει τα προαναφερόμενα συναισθήματα, η μετριότητα της υπάρχουσας σχέσης ισοδυναμεί με όσα έχεις όταν δε βρίσκεσαι σε σχέση! Τουλάχιστον έτσι το βλέπω εγώ, εγώ που ξέρω πως δεν μου αρκεί κάτι το οποίο δεν έχει σπουδαία ένταση και άσβεστο πάθος!

  Το δεύτερο πράγμα που μου έκανε μεγάλη εντύπωση είναι στην ουσία το θέμα της ταινίας. Στην ταινία αυτή ο πρωταγωνιστής, ο "Gil", θα προτιμούσε να ζει στο Παρίσι της δεκαετίας του 1920. Ως αθεράπευτα ρομαντικός, το παρόν ωχριά μπροστά στο μεγαλείο του παρελθόντος. Όμως και η "Adriana" την οποία συνάντησε πίσω στο χρόνο κατά της διάρκεια της δεκαετίας στην οποία θα ήθελε να ζει, θεωρεί πως η "Belle Epoque" είναι η "χρυσή εποχή" του Παρισιού και δε διστάζει να αφήσει το δικό της παρόν, για να ζήσει στο ένδοξο παρελθόν, όταν της δίνεται η ευκαιρία! Κατά το ίδιο μοτίβο, οι ζωγράφοι Henri de Toulouse - Lautrec, Paul Gauguin και Edgar Degas, θα προτιμούσαν να ζουν κατά τη διάρκεια των χρόνων της Αναγέννησης παρά στη "Belle Epoque"!

  Κανένας από αυτούς δε θεωρεί το παρόν αρκετά ικανοποιητικό σε σχέση με το παρελθόν. Όλοι τους θα ήθελαν να ζήσουν στο μεγαλειώδες παρελθόν για όλα όσα έχουν ακούσει και φανταστεί γι’αυτό. Όλοι τους θαυμάζουν νοσταλγικά όσα πέρασαν, αν και δεν τα έχουν ζήσει οι ίδιοι! Το παρόν δεν μπορεί να τους ικανοποιήσει, γιατί η ζωή δε μπορεί να τους ικανοποιήσει. Γιατί έτσι είναι η ζωή!

  Αυτό συμβαίνει πολύ συχνά στους ανθρώπους. Αναπολούν τα περασμένα, τις όμορφες στιγμές που τους προσέφεραν μεγάλη ικανοποίηση, και όταν το παρόν δεν είναι ανάλογο και δεν είναι ικανοποιητικό, σκέφτονται πως προτιμούν το παρελθόν τους! Και όλο αυτό κατά τη γνώμη μου κρύβει μια άρνηση να ζήσουν στο παρόν και κυρίως μια φοβία για το μέλλον! 

  Γιατί το μέλλον είναι μυστηριώδες και άγνωστο. Κανείς δε μπορεί να ξέρει τι θα συμβεί στο μέλλον. Ποτέ κανείς δε μπορεί να είναι σίγουρος για όσα έρχονται. Κανένας μας δε μπορεί να πει με σιγουριά πως όσα ονειρεύεται θα γίνουν πραγματικότητα και πως όσα φοβάται δε θα συμβούν. Και αυτό τρομοκρατεί τους ανθρώπους, το ότι δε μπορούν να ελέγξουν τα μελλούμενα. Αντιθέτως τα παρελθόντα είναι γνωστά και σίγουρα. Και για τους περισσότερους είναι πιο εύκολο να πέσουν σε μια σίγουρη αγκαλιά από το να πέσουν σε αβέβαια χέρια!

  Για μένα το να αρνείσαι να ζήσεις στο παρόν και να φοβάσαι να ζήσεις στο μέλλον, ισοδυναμεί με το να αρνείσαι και να φοβάσαι να ζεις! Σίγουρα είναι δύσκολη η ζωή όταν έχεις προβλήματα και όταν δεν είναι όλα ιδανικά, αλλά έχει σημασία να ζεις παλεύοντας για όλα όσα θες να ξεπεράσεις και για όλα όσα ονειρεύεσαι να κατακτήσεις. Έχει σημασία να αντιμετωπίζεις τις ήττες σου και να μαθαίνεις από τις εμπειρίες σου. Έχει σημασία να προχωράς στη ζωή και να γίνεσαι όλο και πιο ολοκληρωμένος άνθρωπος, γιατί αυτό είναι η ζωή, μια πορεία προς την ολοκλήρωση.

   Τροφή για σκέψη, λοιπόν, αποτέλεσε το "Midnight in Paris" για μένα και νιώθω τυχερή που είδα αυτή την ταινία! Γι’αυτό το λόγο, πρώτα απ’όλα σας συνιστώ ανεπιφύλακτα να το δείτε, μετά να προβληματιστείτε πάνω στα διάφορα μηνύματα που περνά η ταινία και όταν το κάνετε αυτό, να ξανά γυρίσετε σε όσα έγραψα και να μου πείτε τη δική σας γνώμη για όσα είδατε και όσα γράφω!