Πρόσφατα άκουσα κάτι που μου άρεσε πολύ. Η συνειδητοποίηση της αλήθειας που φανερώνει αυτή η φράση μπορώ να πω πως ήταν ανακουφιστική...
Άκουσα πως "όταν πια δε θυμάσαι τι ακριβώς σε πλήγωσε, τι ακριβώς έκανε αυτός που σε πλήγωσε, όταν πια οι αναμνήσεις είναι θολές, τότε σημαίνει πως το έχεις ξεπεράσει".
Ανέκαθεν είχα επιλεκτική μνήμη. Πολύ συχνά αδυνατώ να θυμηθώ ακριβώς τι με έχει πειράξει, αν και ξέρω πως είχα ενοχληθεί, θυμώσει, απογοητευτεί, πληγωθεί στο παρελθόν από μια ορισμένη συμπεριφορά... Είχα αρχίσει να ανησυχώ. Έλεγα πως είναι δυνατόν να μη θυμάμαι, ενώ έχω πονέσει τόσο πολύ; Πως είναι δυνατόν να μη μπορώ να ανακαλέσω τόσο εύκολα τις πράξεις και τα λόγια αυτά που στο παρελθόν με συνέτριψαν;
Τώρα αντιλαμβάνομαι πως δεν αποτελεί πρόβλημα η "ανεπαρκής" μου μνήμη. Τώρα συνειδητοποιώ πως κάθε φορά που έχω ξεχάσει, σημαίνει πως έχω ξεπεράσει. Σημαίνει πως δεν πονάω πια. Σημαίνει πως, κατά περιπτώσεις, έχω συγχωρέσει.
Και είναι όμορφο να ζεις χωρίς πικρία. Είναι υγιές να πετάς στον κάδο των αχρήστων τις αναμνήσεις που συνιστούν μίασμα για την ψυχή σου. Αν φανταστούμε πως ο εγκέφαλος μας είναι ένας σκληρός δίσκος που έχει συγκεκριμένη χωρητικότητα δεδομένων, είναι όντως πολύ κρίμα να αξιοποιούμε χώρο για να φυλάμε "γκρι αναμνήσεις". Προτιμώ να τις διαγράφω και να αφήνω χώρο για όλες τις όμορφες "πολύχρωμες" και ευχάριστες αναμνήσεις μου. Αναμφίβολα, προτιμώ η ικανότητα της μνήμης μου να διοχετεύεται στο να "αποθηκεύει" και να ανακαλεί τις τελευταίες αναμνήσεις.
Με χαροποιεί ,λοιπόν, πολύ το γεγονός πως η όλη αυτή διαδικασία γίνεται αυτόματα και σχετικά γρήγορα σε μένα. Σιγούρα, όμως, και ο χρόνος πάντα συμβάλλει σε αυτή και είναι πολύ βοηθητικός. Ο χρόνος πάντα είναι γιατρός. Δε γίνεται αυτόματα να ξεχάσεις, να διαγράψεις, να μη πονάς. Γίνεται, ωστόσο, το να μπαίνεις στη διαδικασία του να μη το σκέφτεσαι συνέχεια, να μη το συζητάς, να μη το επαναφέρεις στο μυαλό σου συχνά. Γίνεται το να σκέφτεσαι πως δε θες στο μυαλό σου να "σπαταλιέται" χώρος για κάτι που σε πληγώνει, αλλά να μένει ελεύθερος χώρος για όλα αυτά που σε γεμίζουν χαρά και για όλα αυτά που ξέρεις πως θα έρθουν και θα σου δώσουν αμέτρητα χαρά, ενθουσιασμό, ηρεμία και αγάπη! Αυτός ο τρόπος σκέψης θαρρώ πως είναι ένας μηχανισμός της αισιόδοξης αντιμετώπισης της ζωής και εμένα πάντα μου άρεσε να είμαι αισιόδοξος άνθρωπος!
Όπως και να'χει, τώρα αντιδρώ διαφορετικά όταν συνειδητοποιώ πως ξεχνώ. Τη λήθη μου πια την ερμηνεύω ως αναζωογονητική και όχι ως ανησυχητική. Αυτή τη λήθη πια την επιδιώκω αντί να την αποφεύγω και το συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όλους!
