Η ΑΞΙΑ ΤΟΥ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΥΓΓΝΩΜΗ

Ήρθε η ώρα να γράψω τη θεωρία μου σχετικά με τις δύο παραπάνω λέξεις, το "ευχαριστώ" και το "συγγνώμη". Αυτές οι λέξεις είναι γνωστές σε όλους μας, το θέμα, όμως, που θέλω να θίξω είναι κατά πόσο τις χρησιμοποιούμε όταν πρέπει, όσο πρέπει και κατά πόσο τις εννοούμε εκείνες τις στιγμές.

Θα ξεκινήσω γράφοντας για το "ευχαριστώ". Πρόκειται για μια απλή, αλλά συγχρόνως, πάρα πολύ σημαντική λέξη! Όταν κάποιος κάνει κάτι για μας και νιώθουμε πως αυτή η πράξη του μας προσέφερε βοήθεια, μας έκανε να αισθανθούμε καλύτερα, αποτέλεσε με οποιοδήποτε τρόπο πηγή ικανοποίησης και ευχαρίστησης για μας, γιατί να μην του το ανταποδώσουμε με ένα "ευχαριστώ"; Πιστεύω πως είναι απαραίτητο να μη σταθούμε μόνο στο να δείξουμε έμπρακτα την ευγνωμοσύνη μας, αλλά και να την "επικυρώσουμε" λέγοντας "ευχαριστώ". Αυτό μας το ευχαριστώ και η ακόλουθη δήλωση μας που αιτιολογεί το γιατί το είπαμε, μπορεί να δώσει μεγάλη χαρά στον αποδέκτη! Με το να του λέμε "ευχαριστώ" τον κάνουμε να νιώσει χρήσιμος, του επιβεβαιώνουμε το πόσο σημαντική ήταν η πράξη του για εμάς, του προσφέρουμε μια σπουδαία ηθική ικανοποίηση! Σίγουρα, οι πράξεις είναι σημαντικότερες από τα λόγια, αλλά και τα λόγια μπορούν να ενισχύσουν τις πράξεις. Όπως, συχνά λέω, "κανείς δε θα σε θυμάται γι'αυτά που σκέφτεσαι, αλλά γι'αυτά που λες"! Και το να λες "ευχαριστώ" σε κάποιον, όταν το εννοείς, μπορεί να αποτελέσει μια από τις όμορφες στιγμές του κατά τη διάρκεια μιας μέρας!

Πρόσφατα η φίλη μου η Εύα μου αφιέρωσε χρόνο για να ακούσει τον προβληματισμό μου πάνω σε ένα θέμα και να με συμβουλεύσει σχετικά. Αφού μιλήσαμε, της είπα: "Εύα, σε ευχαριστώ πολύ που μου αφιέρωσες χρόνο, με άκουσες προσεκτικά και με συμβούλευσες. Αυτό που έκανες, με βοήθησε να αισθανθώ καλύτερα εξωτερικεύοντας τις ανησυχίες μου και να σκεφτώ θετικά! Πραγματικά σε ευχαριστώ!". Πρόσεξα κατόπιν, πως εκείνη χάρηκε πολύ από τη δήλωση αυτή και μου είπε πως ένιωσε ικανοποίηση συνειδητοποιώντας τι μου προσέφερε. Ήταν τόσο απλό, τόσο εύκολο, τόσο σύντομο για μένα, αλλά συνάμα, τόσο σημαντικό για να δηλώσω την ευγνωμοσύνη μου όπως άρμοζε στην προκειμένη περίπτωση.

Κάθε φορά που το αισθάνομαι, το δηλώνω, χωρίς φειδώ. Ευχαριστώ τους άλλους για την παρέα τους, για το βιβλίο ή την ταινία που μου πρότειναν, για το καινούργιο συγκρότημα που μου έμαθαν, για τα λόγια τους που με εμψύχωσαν και με κινητοποίησαν. Δε χρειάζεται να το σκεφτώ πολύ, για να το πω. Το "ευχαριστώ" είναι δωρεάν και πραγματικά δε μου κοστίζει τίποτα! 

Η λέξη "συγγνώμη", από την άλλη πλευρά, πρέπει, επίσης, να χρησιμοποιείται, αλλά με διαφορετικό τρόπο. Η αξία της είναι εξίσου ή και περισσότερο σημαντική σε σχέση με το "ευχαριστώ", μόνο που η λέξη συγγνώμη δεν πρέπει να λέγεται εύκολα, αλόγιστα και απρονόητα. Πρέπει να λέμε "συγγνώμη", όταν το εννοούμε πραγματικά και μόνο τότε! Γιατί "συγγνώμη" σημαίνει πως αξιολογήσαμε με ωριμότητα και λογική τις πράξεις μας και συνειδητοποιήσαμε τι αντίκτυπο είχαν. Λέγοντας "συγγνώμη", αυτομάτως παραδεχόμαστε τα λάθη μας και δηλώνουμε πως έχουμε μετανοήσει. Και το "μετανοώ" παράγεται από τις λέξεις μετά + νους, οπότε σημαίνει "αλλάζω γνώμη", σημαίνει πως δε θα το επαναλάβω! Αν δεν έχει προϋπάρξει αυτή η νοητική επεξεργασία και κυρίως αν δεν υπάρχει η πρόθεση της μη επανάληψης, καλύτερα να μη λέμε "συγγνώμη"! 

Το "συγγνώμη" χρειάζεται φειδώ. Το "συγγνώμη" είναι καλύτερο να φαίνεται μέσω των μετέπειτα πράξεων μας. Όμως και πάλι, όταν το εννοούμε, είναι σημαντικό να το λέμε και να μη διστάζουμε λόγω της ντροπής μας για αυτό που κάναμε. Το να δηλώνουμε σε αυτόν που πληγώσαμε πως μετανοήσαμε, ελαφραίνει τον πόνο του και του προσφέρει μια ανακούφιση, γιατί μέσω του "συγγνώμη" λαμβάνει έμμεσα την υπόσχεση πως θα αλλάξει η συμπεριφορά μας απέναντι του.

Γι'αυτό ακριβώς το λόγο, πονάει πολύ το να λέμε "συγγνώμη", χωρίς να το εννοούμε! Δεν υπάρχει τίποτα πιο κουραστικό και ψυχοφθόρο από τα αλλεπάλληλα ψεύτικα "συγγνώμη", που το μόνο που προσφέρουν στον άλλον είναι μια φρούδα ελπίδα της επερχόμενης αλλαγής, η οποία δε θα επέλθει ποτέ! Αυτά τα "συγγνώμη" μόνο απογοήτευση μπορούν να χαρίσουν και εντέλει άκρατο θυμό και αγανάκτηση! Νομίζω όλοι μπορούμε να το επιβεβαιώσουμε αυτό.

Αυτά είχα την ανάγκη να γράψω και να μοιραστώ...
Και τώρα που είπα όσα είχα να πω, θέλω ακόμα να σας πω ευχαριστώ, ευχαριστώ για το χρόνο που αφιερώσατε, για να διαβάσετε τις σκέψεις μου και τους προβληματισμούς μου!
Ελπίζω να σας έβαλα σε σκέψεις!

"Midnight in Paris"

  Χθες το βράδυ είδα το "Midnight in Paris" του Woody Allen... Αυτή η ταινία μου άρεσε τόσο πολύ! Ήταν γεμάτη ρομαντισμό και συγχρόνως ρεαλισμό, γεμάτη τέχνη, γεμάτη Παρίσι, γεμάτη μεγάλες αλήθειες! Με ενέπνευσε τόσο πολύ, που αποφάσισα να γράψω για τα θέματα που έθιξε και να μοιραστώ τις σχετικές σκέψεις μου με άλλους.

  Δύο πράγματα μου έκαναν πραγματική εντύπωση και έμειναν στο μυαλό μου μετά το τέλος της ταινίας...

  Το πρώτο είναι αυτό που έλεγε ο "Έρνεστ Χέμινγουεϊ" στον "Gil" πάνω στην εκφορά μιας ατέλειωτης πρότασης - άποψης  σχετικά με τον έρωτα.
Σας παραθέτω το διάλογο από την ταινία.

"Φοβάσαι το θάνατο;"

"Ναι, είναι ένας από τους μεγαλύτερους φόβους μου..."

"Είναι κάτι που έχει συμβεί σε όλους τους άντρες που έζησαν και θα ζήσουν."

"Ξέρω,ξέρω..."

"Έκανες ποτέ έρωτα με μια σπουδαία γυναίκα;"

"Βασικά, η αρραβωνιαστικιά μου είναι αρκετά σέξι!"

"Και όταν της κάνεις έρωτα νιώθεις αληθινό και όμορφο πάθος και τουλάχιστον εκείνη τη στιγμή χάνεις το φόβο του θανάτου;"

"Όχι, αυτό δε μου συμβαίνει."

"Πιστεύω όταν η αγάπη είναι πραγματική και αληθινή, σε κάνει να μη φοβάσαι το θάνατο. Όλη η έλλειψη τόλμης και θάρρους προέρχεται από το να μην αγαπάς ή να μην αγαπάς πολύ, το οποίο είναι το ίδιο. Και όταν ο άντρας που είναι γενναίος και αληθινός, δει το θάνατο κατάματα, όπως οι κυνηγοί ρινόκερων που ξέρω ή ο Belmonte, που είναι πραγματικά γενναίος, είναι επειδή αγαπούν με ένα πάθος που είναι ικανό να εξωθήσει το φόβο του θανάτου έξω από το μυαλό τους.

Πρέπει να κάνεις πραγματικά καλό έρωτα ξανά! Σκέψου το."

Πόσο σπουδαία λόγια!

  Όντως, και εγώ πιστεύω πως ο έρωτας είναι ένα συναίσθημα τόσο απόλυτο, που κάνει ακόμα και το φόβο του θανάτου να φαίνεται ασήμαντος, τόσο πολύ ασήμαντος εκείνη την ώρα που ενώνεσαι με τον αγαπημένο σου! Γιατί εκείνη την ώρα ο χρόνος σταματά και το μεγαλείο της στιγμής έχει μια νότα αθανασίας! Εκείνη τη στιγμή στον κόσμο υπάρχει μόνο εκείνος και εσύ, δεν υπάρχουν άγχη, δεν υπάρχουν φοβίες, υπάρχει αυτή η απόλυτη αίσθηση της ένωσης δύο σωμάτων που έχει κάτι το θεϊκό!

  Συμφωνώ επίσης τόσο πολύ με το ότι τελικά το να μην αγαπάς με το να μην αγαπάς πολύ είναι το ίδιο! Αν δε μπορεί αυτό που έχεις να σου προσφέρει τα προαναφερόμενα συναισθήματα, η μετριότητα της υπάρχουσας σχέσης ισοδυναμεί με όσα έχεις όταν δε βρίσκεσαι σε σχέση! Τουλάχιστον έτσι το βλέπω εγώ, εγώ που ξέρω πως δεν μου αρκεί κάτι το οποίο δεν έχει σπουδαία ένταση και άσβεστο πάθος!

  Το δεύτερο πράγμα που μου έκανε μεγάλη εντύπωση είναι στην ουσία το θέμα της ταινίας. Στην ταινία αυτή ο πρωταγωνιστής, ο "Gil", θα προτιμούσε να ζει στο Παρίσι της δεκαετίας του 1920. Ως αθεράπευτα ρομαντικός, το παρόν ωχριά μπροστά στο μεγαλείο του παρελθόντος. Όμως και η "Adriana" την οποία συνάντησε πίσω στο χρόνο κατά της διάρκεια της δεκαετίας στην οποία θα ήθελε να ζει, θεωρεί πως η "Belle Epoque" είναι η "χρυσή εποχή" του Παρισιού και δε διστάζει να αφήσει το δικό της παρόν, για να ζήσει στο ένδοξο παρελθόν, όταν της δίνεται η ευκαιρία! Κατά το ίδιο μοτίβο, οι ζωγράφοι Henri de Toulouse - Lautrec, Paul Gauguin και Edgar Degas, θα προτιμούσαν να ζουν κατά τη διάρκεια των χρόνων της Αναγέννησης παρά στη "Belle Epoque"!

  Κανένας από αυτούς δε θεωρεί το παρόν αρκετά ικανοποιητικό σε σχέση με το παρελθόν. Όλοι τους θα ήθελαν να ζήσουν στο μεγαλειώδες παρελθόν για όλα όσα έχουν ακούσει και φανταστεί γι’αυτό. Όλοι τους θαυμάζουν νοσταλγικά όσα πέρασαν, αν και δεν τα έχουν ζήσει οι ίδιοι! Το παρόν δεν μπορεί να τους ικανοποιήσει, γιατί η ζωή δε μπορεί να τους ικανοποιήσει. Γιατί έτσι είναι η ζωή!

  Αυτό συμβαίνει πολύ συχνά στους ανθρώπους. Αναπολούν τα περασμένα, τις όμορφες στιγμές που τους προσέφεραν μεγάλη ικανοποίηση, και όταν το παρόν δεν είναι ανάλογο και δεν είναι ικανοποιητικό, σκέφτονται πως προτιμούν το παρελθόν τους! Και όλο αυτό κατά τη γνώμη μου κρύβει μια άρνηση να ζήσουν στο παρόν και κυρίως μια φοβία για το μέλλον! 

  Γιατί το μέλλον είναι μυστηριώδες και άγνωστο. Κανείς δε μπορεί να ξέρει τι θα συμβεί στο μέλλον. Ποτέ κανείς δε μπορεί να είναι σίγουρος για όσα έρχονται. Κανένας μας δε μπορεί να πει με σιγουριά πως όσα ονειρεύεται θα γίνουν πραγματικότητα και πως όσα φοβάται δε θα συμβούν. Και αυτό τρομοκρατεί τους ανθρώπους, το ότι δε μπορούν να ελέγξουν τα μελλούμενα. Αντιθέτως τα παρελθόντα είναι γνωστά και σίγουρα. Και για τους περισσότερους είναι πιο εύκολο να πέσουν σε μια σίγουρη αγκαλιά από το να πέσουν σε αβέβαια χέρια!

  Για μένα το να αρνείσαι να ζήσεις στο παρόν και να φοβάσαι να ζήσεις στο μέλλον, ισοδυναμεί με το να αρνείσαι και να φοβάσαι να ζεις! Σίγουρα είναι δύσκολη η ζωή όταν έχεις προβλήματα και όταν δεν είναι όλα ιδανικά, αλλά έχει σημασία να ζεις παλεύοντας για όλα όσα θες να ξεπεράσεις και για όλα όσα ονειρεύεσαι να κατακτήσεις. Έχει σημασία να αντιμετωπίζεις τις ήττες σου και να μαθαίνεις από τις εμπειρίες σου. Έχει σημασία να προχωράς στη ζωή και να γίνεσαι όλο και πιο ολοκληρωμένος άνθρωπος, γιατί αυτό είναι η ζωή, μια πορεία προς την ολοκλήρωση.

   Τροφή για σκέψη, λοιπόν, αποτέλεσε το "Midnight in Paris" για μένα και νιώθω τυχερή που είδα αυτή την ταινία! Γι’αυτό το λόγο, πρώτα απ’όλα σας συνιστώ ανεπιφύλακτα να το δείτε, μετά να προβληματιστείτε πάνω στα διάφορα μηνύματα που περνά η ταινία και όταν το κάνετε αυτό, να ξανά γυρίσετε σε όσα έγραψα και να μου πείτε τη δική σας γνώμη για όσα είδατε και όσα γράφω!

ΝΑ ΒΛΕΠΕΙΣ ΣΤΟΝ ΕΡΩΤΑ

Αυτός είναι ο τίτλος ενός βιβλίου των Χόρχε Μπουκάϊ και της Σίλβια Σάλινας. Αυτός είναι ο τίτλος με τον εύστοχο υπότιτλο "με τα μάτια ανοιχτά".

Το παραπάνω βιβλίο αποτέλεσε τροφή για τη σκέψη μου και συνέστησε καθοριστικό παράγοντα για την αλλαγή της νοοτροπίας μου. Χάρη σε αυτό το βιβλίο συνειδητοποίησα πως δεν έβλεπα τον έρωτα καθαρά. Χάρη σε αυτό το βιβλίο διαπίστωσα πως ζούσα σε ψευδαισθήσεις. Χάρη σε αυτό το βιβλίο έκανα την αυτοκριτική μου και έμαθα πως μπορώ να γίνω καλύτερος άνθρωπος.

Παρακάτω θα παραθέσω λίγα από τα σημαντικά πράγματα που έμαθα.

Κατ'αρχάς, αναθεώρησα τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμουν τις συγκρούσεις σε μια ερωτική σχέση.

Παλαιότερα πίστευα πως όταν ένα ζευγάρι έχει πολλές διαφορές και συνεχώς συγκρούεται, αυτό σημαίνει πως αυτοί οι άνθρωποι δεν ταιριάζουν. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν διαφορετικούς τρόπους σκέψης και αντίληψης των πραγμάτων, έχουν διαφορετικές αξίες, διαφορετικές προτιμήσεις, διαφορετικές ανάγκες. Οπότε, λογικό για εμένα θα ήταν να υποθέσω πως το καλύτερο γι'αυτούς θα ήταν να χωρίσουν και να αναζητήσουν ερωτικούς συντρόφους με τους οποίους θα ταίριαζαν περισσότερο. Και όμως δεν είναι έτσι!

Το βιβλίο μας παραθέτει μια εντυπωσιακή αλήθεια σχετικά με το παραπάνω θέμα.

"Όταν οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν δυσκολίες στη σχέση τους, τείνουν να κατηγορούν το σύντροφο τους. Βλέπουν καθαρά ποια είναι η αλλαγή που χρειάζεται να κάνει ο άλλος, ώστε να λειτουργήσει η σχέση, αλλά τους είναι πολύ δύσκολο να δουν τι είναι αυτό που κάνουν οι ίδιοι και δημιουργούν προβλήματα.

Αυτό που πρέπει να κάνουν είναι να αντιληφθούν τι τους συμβαίνει, τι έχουν ανάγκη, τι αισθάνονται και πώς συμπεριφέρονται εκείνοι στο σύντροφο τους. Πρέπει να το κάνουν αυτό, γιατί άλλο πράγμα είναι να αντιμετωπίζεις τις συγκρούσεις που προκύπτουν μέσα σε μια σχέση αναλογιζόμενος "τι μου συμβαίνει εμένα;" κι άλλο να τις αντιμετωπίζεις με οργή, πιστεύοντας ότι το πρόβλημα οφείλεται στον ακατάλληλο σύντροφο σου.

Πολλά ζευγάρια καταλήγουν στο χωρισμό, γιατί πιστεύουν πως με κάποιον άλλο θα ήταν διαφορετικά και , φυσικά, μετά βρίσκονται αντιμέτωποι με παρόμοιες καταστάσεις,όπου το μόνο που έχει αλλάξει είναι ο συνομιλητής τους.

Γι'αυτό μπροστά στις ασυμφωνίες των σχέσεων,

το πρώτο βήμα είναι να συνειδητοποιήσει κανείς πως οι δυσκολίες είναι αναπόσπαστο κομμάτι του δρόμου του έρωτα.

Δεν μπορούμε να φανταστούμε μια στενή σχέση χωρίς συγκρούσεις.

Έπειτα, το δεύτερο βήμα είναι να σταματήσουμε να πιστεύουμε στη φαντασίωση του ιδανικού ζευγαριού, του απόλυτα ταιριαστού, χωρίς συγκρούσεις, του διαρκώς ερωτευμένου.

Και αφού εγκαταλείψουμε τη φαντασίωση αυτή και αντιληφθούμε τι είναι εφικτό και τι όχι,

το τρίτο βήμα είναι να δούμε τις συγκρούσεις σαν ένα τρόπο να ξεπεράσουμε τα όρια μας, να γίνουμε καλύτεροι, να μπορέσουμε να προσεγγίσουμε τον άλλο. Σαν ένα τρόπο για να βρούμε ένα σημείο επαφής με το σύντροφό μας και, με αφετηρία αυτό το σημείο, σαν ένα τρόπο να συναντηθούμε με τον ίδιο μας τον εαυτό!

Η σχέση βοηθά την προσωπική μας εξέλιξη, μας βοηθά να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, να γνωρίσουμε καλύτερα τον εαυτό μας. Η σχέση αξίζει τον κόπο, δηλαδή αξίζει να κοπιάσουμε γι'αυτή."

Τώρα που συνέθεσα αυτά τα κομμάτια του βιβλίου, ξανά αντιλαμβάνομαι το πόσο λάθος ήταν η παλιά μου οπτική! Η επιλογή στο προαναφερόμενο ζευγάρι δεν ήταν η παραίτηση και η αναζήτηση του (ανέφικτου) τέλειου, η επιλογή ήταν η διαφορετική θεώρηση της πραγματικότητας και η προσπάθεια. Φυσικά, αυτή η επιλογή προϋποθέτει πως και οι δυο θα υιοθετήσουν αυτό τον τρόπο σκέψης και πως θα προσπαθήσουν εξίσου να γίνουν καλύτεροι και να προσεγγίσουν τον άλλο. Προϋποθέτει, επίσης, πως και οι δυο θα αντιλαμβάνονται το τι χρειάζονται από τον άλλο και θα του το εκφράζουν, ώστε να μπορέσει και εκείνος να κατανοήσει τι χρειάζεται να κάνει.

Υποστηρίζοντας αυτή τη θεωρία, δεν ισχυρίζομαι φυσικά πως δε χρειάζεται να αναζητούμε άτομα με τα οποία θα έχουμε κάποια κοινά ενδιαφέροντα και κοινές αξίες. Είναι αδύνατο να συνυπάρξουμε με ανθρώπους αντιδιαμετρικά αντίθετους από εμάς. Όμως, είναι σημαντικό να μην έχουμε τη λίστα στο μυαλό μας με τα απαραίτητα προσόντα που καλείται να έχει ο "ιδανικός" για εμάς σύντροφος. Γιατί δεν υπάρχει ιδανικός σύντροφος! Η πραγματικότητα θα βελτιωθεί σημαντικά, όταν αποφασίσουμε να απολαύσουμε αυτό που μπορούμε, αντί να υποφέρουμε επειδή δεν πραγματοποιείται μια φαντασίωση ή μια αυταπάτη. Και μπορούμε να απολαύσουμε τη σχέση με έναν άνθρωπο που έχουμε ομοιότητες, αλλά και που έχουμε διαφορές. Γιατί θα μάθουμε και οι δύο από αυτές τις διαφορές. Γιατί θα χρειαστεί να κάνουμε υποχωρήσεις, θα χρειαστεί να γίνουμε πιο ανεκτικοί. Γιατί θα αποκτήσουμε την ευελιξία να περάσουμε από το δικό μας επίπεδο συνείδησης στο επίπεδο συνείδησης του άλλου. Θα ριχτούμε στην περιπέτεια να καταλάβουμε τον τρόπο σκέψης του, να ενσωματώσουμε καινούργια πράγματα, αλλά κυρίως να ενσωματώσουμε τον ίδιο. Και αυτή είναι η πρόκληση για ένα ζευγάρι, να μπορέσει να ανοιχτεί σε ένα διαφορετικό τρόπο ύπαρξης μέσα στον κόσμο: τον τρόπο του άλλου ή της άλλης και του συνδυασμού τους.

"Ο έρωτας ξεκινάει, όταν ανακαλύπτω πραγματικά τον άλλο. Δεν πρόκειται για μια ιδέα του πώς θα έπρεπε να είναι, αλλά για ένα πρόσωπο που με εκπλήσσει με την πρωτοτυπία του. Εκεί αρχίζει ο έρωτας: με την έκπληξη, με την ανακάλυψη...

Αντιθέτως, αν προσπαθώ να προσαρμόσω τον άλλο στο ιδανικό μου πρότυπο, δε συμβαίνει τίποτα. Τουλάχιστον, τίποτα "ερωτικό".

Το άνοιγμα στον έρωτα σημαίνει άνοιγμα στο καινούργιο...

Αγάπη είναι να ανοίγεσαι στην πραγματικότητα."

Πόσο πολλά πράγματα έμαθα από αυτό το βιβλίο; Αυτό το βιβλίο με έκανε να σκεφτώ πολύ, να αλλάξω. Αυτό το βιβλίο με έκανε να γράφω στο blog μου σήμερα, γιατί έχω την ανάγκη να μεταδώσω στους άλλους αυτές τις πολύτιμες ιδέες. Αυτό το βιβλίο με ωθεί να γράψω την επόμενη πρόταση, που ισοδυναμεί με την αναίρεση όσων είχα γράψει παλαιότερα σε αυτό το blog!

Η χειρότερη από τις αντιλήψεις που είχα είναι ότι βρισκόμαστε στην αναζήτηση του άλλου μας μισού! "Γιατί να μην προσπαθούμε να βρούμε κάποιον ολόκληρο αντί να συμβιβαστούμε με κάποιον μισό; Ο αληθινός έρωτας χτίζεται μεταξύ ολόκληρων ανθρώπων που συναντιούνται, όχι ανάμεσα σε δύο μισά που χρειάζονται το ένα το άλλο για να νιώσουν ολόκληρα!"

Η σκέψη πως θα βρούμε το άλλο μας μισό και πως έρωτας θα μας σώσει, θα λύσει όλα μας τα προβλήματα και θα μας προσφέρει μια διαρκή κατάσταση ευτυχίας ή ασφάλειας, καταφέρνει μόνο να μας κρατά παγιδευμένους σε αυταπάτες. Η σκέψη αυτή καταφέρνει μόνο να μας αποπροσανατολίζει από την πραγματική ουσία του έρωτα, της αγάπης και της συνύπαρξης με ένα άλλο άτομο.

"Όταν χρειάζομαι τον άλλο για να ζήσω, η σχέση μετατρέπεται σε εξάρτηση. Και υπό εξάρτηση, επιλογές δε μπορούν να γίνουν.

Και χωρίς επιλογή δεν υπάρχει ελευθερία.

Και χωρίς ελευθερία δεν υπάρχει αληθινός έρωτας.

Και χωρίς αληθινό έρωτα, δεν υπάρχει σχέση."

Δεν έχω τίποτα άλλο να πω κλείνοντας αυτό το άρθρο, από το να προτρέψω όλους να βλέπουν τον έρωτα, να βλέπουν τον έρωτα με τα μάτια ανοιχτά!

Η ΑΝΑΚΟΥΦΙΣΗ ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ

Πρόσφατα άκουσα κάτι που μου άρεσε πολύ. Η συνειδητοποίηση της αλήθειας που φανερώνει αυτή η φράση μπορώ να πω πως ήταν ανακουφιστική...

Άκουσα πως "όταν πια δε θυμάσαι τι ακριβώς σε πλήγωσε, τι ακριβώς έκανε αυτός που σε πλήγωσε, όταν πια οι αναμνήσεις είναι θολές, τότε σημαίνει πως το έχεις ξεπεράσει".

Ανέκαθεν είχα επιλεκτική μνήμη. Πολύ συχνά αδυνατώ να θυμηθώ ακριβώς τι με έχει πειράξει, αν και ξέρω πως είχα ενοχληθεί, θυμώσει, απογοητευτεί, πληγωθεί στο παρελθόν από μια ορισμένη συμπεριφορά... Είχα αρχίσει να ανησυχώ. Έλεγα πως είναι δυνατόν να μη θυμάμαι, ενώ έχω πονέσει τόσο πολύ; Πως είναι δυνατόν να μη μπορώ να ανακαλέσω τόσο εύκολα τις πράξεις και τα λόγια αυτά που στο παρελθόν με συνέτριψαν;

Τώρα αντιλαμβάνομαι πως δεν αποτελεί πρόβλημα η "ανεπαρκής" μου μνήμη. Τώρα συνειδητοποιώ πως κάθε φορά που έχω ξεχάσει, σημαίνει πως έχω ξεπεράσει. Σημαίνει πως δεν πονάω πια. Σημαίνει πως, κατά περιπτώσεις, έχω συγχωρέσει.

Και είναι όμορφο να ζεις χωρίς πικρία. Είναι υγιές να πετάς στον κάδο των αχρήστων τις αναμνήσεις που συνιστούν μίασμα για την ψυχή σου. Αν φανταστούμε πως ο εγκέφαλος μας είναι ένας σκληρός δίσκος που έχει συγκεκριμένη χωρητικότητα δεδομένων, είναι όντως πολύ κρίμα να αξιοποιούμε χώρο για να φυλάμε "γκρι αναμνήσεις". Προτιμώ να τις διαγράφω και να αφήνω χώρο για όλες τις όμορφες "πολύχρωμες" και ευχάριστες αναμνήσεις μου. Αναμφίβολα, προτιμώ η ικανότητα της μνήμης μου να διοχετεύεται στο να "αποθηκεύει" και να ανακαλεί τις τελευταίες αναμνήσεις.

Με χαροποιεί ,λοιπόν, πολύ το γεγονός πως η όλη αυτή διαδικασία γίνεται αυτόματα και σχετικά γρήγορα σε μένα. Σιγούρα, όμως, και ο χρόνος πάντα συμβάλλει σε αυτή και είναι πολύ βοηθητικός. Ο χρόνος πάντα είναι γιατρός. Δε γίνεται αυτόματα να ξεχάσεις, να διαγράψεις, να μη πονάς. Γίνεται, ωστόσο, το να μπαίνεις στη διαδικασία του να μη το σκέφτεσαι συνέχεια, να μη το συζητάς, να μη το επαναφέρεις στο μυαλό σου συχνά. Γίνεται το να σκέφτεσαι πως δε θες στο μυαλό σου να "σπαταλιέται" χώρος για κάτι που σε πληγώνει, αλλά να μένει ελεύθερος χώρος για όλα αυτά που σε γεμίζουν χαρά και για όλα αυτά που ξέρεις πως θα έρθουν και θα σου δώσουν αμέτρητα χαρά, ενθουσιασμό, ηρεμία και αγάπη! Αυτός ο τρόπος σκέψης θαρρώ πως είναι ένας μηχανισμός της αισιόδοξης αντιμετώπισης της ζωής και εμένα πάντα μου άρεσε να είμαι αισιόδοξος άνθρωπος!

Όπως και να'χει, τώρα αντιδρώ διαφορετικά όταν συνειδητοποιώ πως ξεχνώ. Τη λήθη μου πια την ερμηνεύω ως αναζωογονητική και όχι ως ανησυχητική. Αυτή τη λήθη πια την επιδιώκω αντί να την αποφεύγω και το συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όλους!

«Γνώθι σ'αυτόν»

Αυτό που με προβληματίζει σήμερα περιστρέφεται γύρω από την αυτοκριτική και την αυτογνωσία. Προκείμενου να κατανοήσετε εις βάθος τον προβληματισμό μου, σας παραθέτω τους ορισμούς των παραπάνω εννοιών...

Με τον όρο αυτοκριτική εννοούμε τη - γνήσια ενδοσκόπηση και την άσκηση γόνιμου

αυτοελέγχου, ώστε να αξιολογήσουμε τις πράξεις μας, επισημαίνοντας τα προτερήματα και τις αδυναμίες μας. Με την αυτοκριτική στοχεύουμε στην αξιοποίηση των πρώτων και στην

καταπολέμηση των δεύτερων και έχουμε ως απώτερο σκοπό την προσωπική μας βελτίωση και

την επίδειξη της καλύτερης δυνατής κοινωνικής στάσης.

Η αυτοκριτική οδηγεί στην αυτογνωσία δηλαδή στη γνώση του εαυτού μας, στη

συνειδητοποίηση των αρετών ή των αδυναμιών μας, των προτερημάτων ή ελαττωμάτων μας.

Νιώθω έντονα πως πολλοί άνθρωποι γύρω μου δε συνδέονται με τους παραπάνω ορισμούς. Πραγματικά αισθάνομαι πως έχω συναναστραφεί με ανθρώπους που δε μπαίνουν στη διαδικασία να κάτσουν και να σκεφτούν κάποια πράγματα για τον εαυτό τους και τους γύρω τους. Πιστεύω πως υπάρχουν άνθρωποι που δεν ξέρουν ποιοι είναι! Δεν ξέρουν ποιες είναι οι αξίες τους και τα όρια της προσωπικότητας τους. Αρκετοί δε σκέφτονται και δε μαθαίνουν μέσα από τη συναναστροφή τους με άλλα άτομα. Δε σκέφτονται πριν πράξουν με γνώμονα το τι επιπτώσεις μπορεί να έχουν οι πιθανές πράξεις τους. Ακόμα χειρότερα, δεν τους βλέπω να σκέφτονται αφού πράξουν και να μπαίνουν στη διαδικασία του να αξιολογήσουν τη συμπεριφορά τους και να γίνουν καλύτεροι.

Αυτό όμως που ταλανίζει το μυαλό μου είναι το εξής: "Πόσοι λειτουργούν κατ'αυτόν τον τρόπο επειδή αδιαφορούν και πόσοι επειδή δεν έχουν λάβει τα κατάλληλα ερεθίσματα;".

Πιστεύοντας πάντα πώς όλοι οι άνθρωποι στην ουσία μας έχουμε κάτι καλό, θέλω να πιστέψω το δεύτερο. Θέλω να σκέφτομαι πως σε αυτά τα άτομα μπορεί να μη δόθηκε ποτέ εποικοδομητική τροφή για σκέψη. Θεωρώ πως ίσως δεν τους έχει μεταδοθεί η σχετική νοοτροπία από το οικογενειακό τους περιβάλλον. Πιστεύω πως ενδεχομένως συμπεριφέρονται έτσι λόγω της έλλειψης έντονων εμπειριών ή και φίλων που να είναι ειλικρινείς μαζί τους και που τους ασκούν την απαραίτητη κριτική.

Σίγουρα υπάρχουν και εκείνοι που απλώς δεν ενδιαφέρονται να κάνουν κάτι, αν και ξέρουν τι πρέπει να κάνουν. Όμως και οι συγκεκριμένοι κατά τη γνώμη μου αργά ή γρήγορα θα μπουν στη διαδικασία να αλλάξουν συμπεριφορά λόγω των εμπειριών που θα ζήσουν. Ίσως επειδή θα προδοθούν και θα πληγωθούν από ανάλογους απρονόητους ανθρώπους.

Εντέλει, για άλλη μια φορά καταλήγω στο συμπέρασμα πώς οι εμπειρίες μας συνιστούν αυτό που είμαστε. Οι εμπειρίες μας (τα ερεθίσματα) σε συνδυασμό με την υψηλή ή χαμηλή μας διανοητική ικανότητα κριτικής σκέψης.

Όπως και να έχει, γράφω τόση ώρα για να καταλήξω στην πρόταση πως η αυτοκριτική και η αυτογνωσία είναι αναγκαία συστατικά ενός συνειδητοποιημένου κοινωνικού όντος. Σύμφωνα με όλες τις θρησκείες και όλες τις φιλοσοφίες, ο προορισμός, ο σκοπός και ο στόχος της ανθρώπινης ύπαρξης πάνω στη γη, είναι η Αυτογνωσία. Νομίζω πως δεν έχουν τυχαία καταλήξει σε αυτό το συμπέρασμα τόσοι πολλοί άνθρωποι ανά τους αιώνες... Εσύ τι λες;