Εδώ και ένα μήνα περίπου αυτό το θέμα "τριγυρίζει" στο μυαλό μου. Όμως, ξέρω τι θέλω να γράψω και συγχρόνως δεν ξέρω... Ίσως ευθύνεται γι'αυτό η φύση του παραπάνω θέματος. Το ότι "τίποτα δεν είναι τυχαίο" πολλοί το πιστεύουν με πάθος και πολλοί το αμφισβητούν σθεναρά. Οι τελευταίοι υποστηρίζουν πως όλα στη ζωή είναι τυχαία και όλα γύρω μας δεν είναι τίποτα άλλο παρά συμπτώσεις. Ωστόσο, το θέμα δεν είναι τι πιστεύουν αυτοί, αλλά στην προκειμένη περίπτωση να εκφράσω το τι πιστεύω εγώ και τι θέλω να σας πω...
Εγώ, λοιπόν, έχω την πεποίθηση πως, όντως, όλα καθορίζονται από τη μοίρα και όχι από την τύχη. Ανέκαθεν το πίστευα αυτό, όμως τελευταία πολλά πράγματα γύρω μου μου το υπενθυμίζουν και μου το υπογραμμίζουν έντονα.
Πρώτα πρώτα εκεί στην Κρήτη μια υπέροχη οικογένεια... Βρέθηκα απρόσμενα σε ένα κρητικό σπίτι και μέσα σε ένα απόγευμα, ήρθε ο καθένας τους ξεχωριστά και επέλεξε να μου πει, αν και δε με ήξερε προηγουμένως, γιατί το πιστεύει αυτό. Η αφορμή ήταν για όλους η γνωριμία του ζευγαριού που σύντομα θα παντρευόταν. Αυτό, όμως, που μου έκανε εντύπωση εκείνη την ημέρα δεν ήταν αυτή η ιστορία, αλλά μια ιστορία που μου εξιστορήθηκε από τη μητέρα του γαμπρού και η οποία διαδραματίστηκε πολύ παλαιότερα... Ήταν την εποχή εκείνη που δεν υπήρχε καν ένα σταθερό τηλέφωνο σε κάθε σπίτι. Οι άνθρωποι επικοινωνούσαν μέσω τηλεφώνων που υπήρχαν σε κεντρικά σημεία με μια τηλεφωνική μονάδα που εξυπηρετούσε όλους τους κατοίκους της εκάστοτε περιοχής. Τότε, γνωρίστηκαν ένας νέος και μια νέα, ερωτεύτηκαν και ζήσανε έντονα συναισθήματα. Όμως, ο νεαρός χρειάστηκε σύντομα να επιτελέσει τα στρατιωτικά του καθήκοντα... και η κοπέλα μετά από λίγο καιρό υπέστη ένα σοβαρό ατύχημα και βρέθηκε στο νοσοκομείο. Εξαιτίας της έλλειψης τηλεφώνων, δε μπόρεσε να ειδοποιήσει σχετικά με το γεγονός τον αγαπημένο της και το ζευγάρι χάθηκε για κάποιο χρονικό διάστημα. Μόλις η κοπέλα πήρε εξιτήριο, θέλησε αμέσως να επικοινωνήσει με εκείνον. Έψαξε και βρήκε τον αριθμό που αντιστοιχούσε στη στρατιωτική μονάδα που υπηρετούσε ο νέος της ιστορίας μας. Ωστόσο, έτυχε τη μέρα εκείνη αυτός να λείπει από το στρατόπεδο. Όντας σε άδεια, βρισκόταν σε ένα κοντινό καφενείο. Η κοπέλα καλώντας τον αριθμό, έκανε λάθος σε κάποια ψηφία του και αντί για το στρατόπεδο, κάλεσε το καφενείο της περιοχής! Ζήτησε, λοιπόν, τον νεαρό και τον κάλεσαν στο ακουστικό. Εκείνος είχε μείνει άναυδος και όλο τη ρωτούσε πως τον βρήκε. Αφού του εξήγησε, ο νέος έκλεισε το τηλέφωνο και είπε: "Αυτή η γυναίκα είναι το πεπρωμένο μου!".
Αυτή η ιστορία μου άρεσε πολύ και με έκανε να πιστέψω ακόμα περισσότερο στο ότι "όλα γίνονται για κάποιο λόγο". Σίγουρα θα μπορούσε κάποιος να το θεωρήσει ένα τυχαίο γεγονός ανάξιο ιδιαίτερης σημασίας ή κάτι το οποίο δεν ήταν διόλου απίθανο, όμως εγώ δε θέλω να το δω έτσι. Καθώς κυλούσαν οι μέρες, πολλές φορές ακόμα το θέμα αυτό "ήρθε μπροστά μου". Η σελίδα που άνοιξα "τυχαία" σε ένα βιβλίο, η απρόσμενη συνάντηση με ένα άτομο από το παρελθόν, η φίλη μου που μου είπε τη μικρή δική της ιστορία, ο άνθρωπος που γνώρισα προχθές και τη μέρα που γνωριστήκαμε μου αποκάλυψε πως πιστεύει έντονα την ανάλογη συμπαντική θεωρία, όλα αυτά μου υπογράμμισαν πως "τίποτα δεν είναι τυχαίο", πως "όλα γίνονται για κάποιο λόγο".
Η αλήθεια είναι αυτή ,λοιπόν, για μένα. Όσο ζω μαθαίνω πράγματα και κάθε τι που μαθαίνω, κάθε εμπειρία που ζω, αισθάνομαι πως εκείνη ακριβώς τη χρονική στιγμή έπρεπε να τη ζήσω. Επειδή, ωστόσο, τίποτα δε μπορώ να το πω με σιγουριά και επειδή η άποψη μου είναι από τη φύση της υποκειμενική, ίσως όλη αυτή η θεωρία να μην ισχύει. Το θέμα, όμως, είναι πως ότι πιστεύουμε ισχύει για μας και όταν πιστεύουμε κάτι πολύ συνήθως μας συμβαίνει. Οπότε, εγώ προτιμώ κάθε μέρα να ξυπνώ πιστεύοντας πως γύρω μου "τίποτα δεν είναι τυχαίο". Να ξυπνώ και να νιώθω πως όλα θα γίνουν στην ώρα τους, αφού προηγουμένως μάθω, όλα όσα πρέπει να μάθω και αφού ζήσω, όλα όσα πρέπει να ζήσω! Είναι και αυτός ένας τρόπος για να δέχεσαι ότι συμβαίνει στη ζωή σου με αισιοδοξία και θετική σκέψη. Και εγώ θέλω να είμαι ένα αισιόδοξο και θετικό άτομο. Εσύ θες;
