ΕΡΑΣΤΗΣ Ή ΦΙΛΟΣ;

Ήρθε η ώρα λοιπόν να γράψω ξανά.

Και αυτή τη φορά έχω ένα διαφορετικό θέμα στο μυαλό μου...

Σκεφτόμουν λοιπόν σήμερα με ποια κριτήρια επιλέγουμε κάποια άτομα του αντίθετου φύλου ως επιθυμητούς φίλους ή επιθυμητούς εραστές.

Είναι δεδομένο πως προκειμένου να συνάψεις μια ερωτική σχέση με κάποιον, αυτός πρέπει να σε ελκύει με κάποιον τρόπο. Η έλξη δεν έχει καθορισμένα όρια και πλαίσια. Μπορεί να σε προσελκύσει η εξωτερική εμφάνιση κάποιου ή το μυαλό του, οι ιδέες του. Μπορεί να σε κάνουν να νιώσεις έλξη δύο όμορφα πράσινα μάτια ή κάποιος διαφορετικός ιδιαίτερος χαρακτήρας έξω απ'όλα όσα νόμιζες πως συνιστούν κάποιον ελκυστικό για σένα. Το αν θα σου αρέσει κάποιος πάντα καθορίζεται και εξαρτάται από τις συνισταμένες της ζωής σου, δηλαδή από την ψυχολογική κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι και από τις ανάγκες που έχεις την εκάστοτε χρονική περίοδο. Τα παραπάνω διαμορφώνουν τα κριτήρια με τα οποία θα σου αρέσει κάποιος ή όχι και αυτά τα κριτήρια μπορεί να διαφέρουν στις φάσεις της ζωής σου.

Νομίζω πως αντίστοιχα υπάρχουν κάποια κριτήρια που μας κάνουν να θέλουμε ένα άτομο (του αντίθετου φύλου) για φίλο μας. Αυτά τα κριτήρια, επίσης, δεν είναι προκαθορισμένα και είναι διαφορετικά για τον καθένα από εμάς. Με τη δική μου οπτική για να θελήσεις να συνάψεις μια φιλική σχέση με κάποιον πρέπει να έχετε κάποιες κοινές προτιμήσεις, να έχετε κοινές αξίες, κοινούς προβληματισμούς, να εκτιμάς αυτό το πρόσωπο και να το θαυμάζεις. Άρα και ο επικείμενος φίλος μας πρέπει να μας "αρέσει", για να αποτελέσει φίλο μας. Στην προκειμένη περίπτωση όμως, αυτός ο θαυμασμός μπορεί να οδηγήσει στο να αλλάξει ενδεχομένως η οπτική με την οποία βλέπεις το άτομο του αντίθετου φίλου και από φίλος να εξελιχθεί σε ποθητό εραστή.

Είναι πραγματικά περίπλοκο. Τελικά μπορεί να υπάρξει φιλία μεταξύ ενός άντρα και μιας γυναίκας; Σ'αυτό το ερώτημα άλλες φορές υποστηρίζω σθεναρά πως "ναι, μπορεί" και άλλες μόνη μου το θέτω υπό αμφισβήτηση. Αφού προκείμενου να αποκτήσεις ένα εραστή ή ένα φίλο, πρέπει αυτό το άτομο να σου "αρέσει" με κάποιο τρόπο, όπως προανέφερα, πώς μπορείς να ξεχωρίσεις με ποιο τρόπο σου αρέσει ο καθένας; Πώς μπορείς να διακρίνεις με ποιο τρόπο θα ήθελες αυτό τον άνθρωπο στη ζωή σου;

Για το μόνο που είμαι σίγουρη είναι πως αν θες να μείνει ένα άτομο του αντίθετου φίλου στη ζωή σου και αμφιταλαντεύεσαι ανάμεσα στις δυο επιλογές, με την επιλογή της φιλίας θα κρατήσεις αυτό το άτομο δίπλα σου. Γιατί μια σχέση αργά ή γρήγορα μπορεί να τελειώσει, ενώ μια φιλία διαρκεί, εάν αποτελεί μια σχέση ειλικρίνειας, αλληλοκατανόησης και αλληλοϋποστήριξης.

Θα μου πείτε όμως τώρα, μπορεί να είναι φίλος σου κάποιος ο οποίος σου αρέσει και ερωτικά; Θεωρώ πως και αυτό είναι πολύ δύσκολο. Όμως, επίσης, πιστεύω πως ο καθένας μας μπορεί να επιβληθεί στον εαυτό του και να καθορίσει το πως βλέπει τα άτομα που έχει γύρω του. Και αν πραγματικά θέλεις κάποιον στη ζωή σου, μπορείς να κάνεις αυτό το συμβιβασμό. Όλα εξαρτώνται από το πως τα βλέπεις, όλα είναι σχετικά με την οπτική που έχεις. Και με το μυαλό μας μπορούμε να επηρεάσουμε όλα όσα θέλουμε.

Αν, ωστόσο, δε μπορείς, μη κάνεις φιλίες με άτομα του αντίθετου φίλου, τα οποία βλέπεις παράλληλα και ερωτικά. Αυτή είναι η συμβουλή μου! Και εδώ τελείωσαν για σήμερα οι προβληματισμοί μου και ελπίζω να σας έβαλα και εσάς σε σκέψεις..!

"ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΥΧΑΙΟ;"

Εδώ και ένα μήνα περίπου αυτό το θέμα "τριγυρίζει" στο μυαλό μου. Όμως, ξέρω τι θέλω να γράψω και συγχρόνως δεν ξέρω... Ίσως ευθύνεται γι'αυτό η φύση του παραπάνω θέματος. Το ότι "τίποτα δεν είναι τυχαίο" πολλοί το πιστεύουν με πάθος και πολλοί το αμφισβητούν σθεναρά. Οι τελευταίοι υποστηρίζουν πως όλα στη ζωή είναι τυχαία και όλα γύρω μας δεν είναι τίποτα άλλο παρά συμπτώσεις. Ωστόσο, το θέμα δεν είναι τι πιστεύουν αυτοί, αλλά στην προκειμένη περίπτωση να εκφράσω το τι πιστεύω εγώ και τι θέλω να σας πω...

Εγώ, λοιπόν, έχω την πεποίθηση πως, όντως, όλα καθορίζονται από τη μοίρα και όχι από την τύχη. Ανέκαθεν το πίστευα αυτό, όμως τελευταία πολλά πράγματα γύρω μου μου το υπενθυμίζουν και μου το υπογραμμίζουν έντονα.

Πρώτα πρώτα εκεί στην Κρήτη μια υπέροχη οικογένεια... Βρέθηκα απρόσμενα σε ένα κρητικό σπίτι και μέσα σε ένα απόγευμα, ήρθε ο καθένας τους ξεχωριστά και επέλεξε να μου πει, αν και δε με ήξερε προηγουμένως, γιατί το πιστεύει αυτό. Η αφορμή ήταν για όλους η γνωριμία του ζευγαριού που σύντομα θα παντρευόταν. Αυτό, όμως, που μου έκανε εντύπωση εκείνη την ημέρα δεν ήταν αυτή η ιστορία, αλλά μια ιστορία που μου εξιστορήθηκε από τη μητέρα του γαμπρού και η οποία διαδραματίστηκε πολύ παλαιότερα... Ήταν την εποχή εκείνη που δεν υπήρχε καν ένα σταθερό τηλέφωνο σε κάθε σπίτι. Οι άνθρωποι επικοινωνούσαν μέσω τηλεφώνων που υπήρχαν σε κεντρικά σημεία με μια τηλεφωνική μονάδα που εξυπηρετούσε όλους τους κατοίκους της εκάστοτε περιοχής. Τότε, γνωρίστηκαν ένας νέος και μια νέα, ερωτεύτηκαν και ζήσανε έντονα συναισθήματα. Όμως, ο νεαρός χρειάστηκε σύντομα να επιτελέσει τα στρατιωτικά του καθήκοντα... και η κοπέλα μετά από λίγο καιρό υπέστη ένα σοβαρό ατύχημα και βρέθηκε στο νοσοκομείο. Εξαιτίας της έλλειψης τηλεφώνων, δε μπόρεσε να ειδοποιήσει σχετικά με το γεγονός τον αγαπημένο της και το ζευγάρι χάθηκε για κάποιο χρονικό διάστημα. Μόλις η κοπέλα πήρε εξιτήριο, θέλησε αμέσως να επικοινωνήσει με εκείνον. Έψαξε και βρήκε τον αριθμό που αντιστοιχούσε στη στρατιωτική μονάδα που υπηρετούσε ο νέος της ιστορίας μας. Ωστόσο, έτυχε τη μέρα εκείνη αυτός να λείπει από το στρατόπεδο. Όντας σε άδεια, βρισκόταν σε ένα κοντινό καφενείο. Η κοπέλα καλώντας τον αριθμό, έκανε λάθος σε κάποια ψηφία του και αντί για το στρατόπεδο, κάλεσε το καφενείο της περιοχής! Ζήτησε, λοιπόν, τον νεαρό και τον κάλεσαν στο ακουστικό. Εκείνος είχε μείνει άναυδος και όλο τη ρωτούσε πως τον βρήκε. Αφού του εξήγησε, ο νέος έκλεισε το τηλέφωνο και είπε: "Αυτή η γυναίκα είναι το πεπρωμένο μου!".

Αυτή η ιστορία μου άρεσε πολύ και με έκανε να πιστέψω ακόμα περισσότερο στο ότι "όλα γίνονται για κάποιο λόγο". Σίγουρα θα μπορούσε κάποιος να το θεωρήσει ένα τυχαίο γεγονός ανάξιο ιδιαίτερης σημασίας ή κάτι το οποίο δεν ήταν διόλου απίθανο, όμως εγώ δε θέλω να το δω έτσι. Καθώς κυλούσαν οι μέρες, πολλές φορές ακόμα το θέμα αυτό "ήρθε μπροστά μου". Η σελίδα που άνοιξα "τυχαία" σε ένα βιβλίο, η απρόσμενη συνάντηση με ένα άτομο από το παρελθόν, η φίλη μου που μου είπε τη μικρή δική της ιστορία, ο άνθρωπος που γνώρισα προχθές και τη μέρα που γνωριστήκαμε μου αποκάλυψε πως πιστεύει έντονα την ανάλογη συμπαντική θεωρία, όλα αυτά μου υπογράμμισαν πως "τίποτα δεν είναι τυχαίο", πως "όλα γίνονται για κάποιο λόγο".

Η αλήθεια είναι αυτή ,λοιπόν, για μένα. Όσο ζω μαθαίνω πράγματα και κάθε τι που μαθαίνω, κάθε εμπειρία που ζω, αισθάνομαι πως εκείνη ακριβώς τη χρονική στιγμή έπρεπε να τη ζήσω. Επειδή, ωστόσο, τίποτα δε μπορώ να το πω με σιγουριά και επειδή η άποψη μου είναι από τη φύση της υποκειμενική, ίσως όλη αυτή η θεωρία να μην ισχύει. Το θέμα, όμως, είναι πως ότι πιστεύουμε ισχύει για μας και όταν πιστεύουμε κάτι πολύ συνήθως μας συμβαίνει. Οπότε, εγώ προτιμώ κάθε μέρα να ξυπνώ πιστεύοντας πως γύρω μου "τίποτα δεν είναι τυχαίο". Να ξυπνώ και να νιώθω πως όλα θα γίνουν στην ώρα τους, αφού προηγουμένως μάθω, όλα όσα πρέπει να μάθω και αφού ζήσω, όλα όσα πρέπει να ζήσω! Είναι και αυτός ένας τρόπος για να δέχεσαι ότι συμβαίνει στη ζωή σου με αισιοδοξία και θετική σκέψη. Και εγώ θέλω να είμαι ένα αισιόδοξο και θετικό άτομο. Εσύ θες;

ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

Μια φορά και έναν καιρό ήταν μια ανήσυχη πεταλούδα! Η πεταλούδα αυτή είχε περάσει πολλές δυσκολίες στη ζωή της, αλλά πάντα παρέμενε μια αυθεντική πεταλούδα! Ζούσε, δηλαδή, την κάθε στιγμή της ζωής της με όρεξη, θετική σκέψη, αισιοδοξία και διάθεση για προσφορά! Ωστόσο, δεν της ήταν πάντα εύκολο να αποφασίσει προς τα που θα πετάξει...

Όταν τελικά αποφάσισε να πετάξει στον ουρανό, βρήκε ένα θερμό ήλιο! Αυτός ο ήλιος της έδωσε δύναμη να συνεχίσει να πετά ψηλά και φώτισε όλες τις κατευθύνσεις! Αν και είχε φως η ζωή της, χρειάστηκε να ταξιδέψει πολύ σε ερημικά μέρη που δεν είχε ακουστεί ποτέ η παραμικρή νότα... Και ξάφνου μια ψαγμένη μελωδία ακούστηκε και έφερε ζωντάνια στο ταξίδι της συντροφεύοντας την!

Όμως, δεν της ήτανε γραφτό να βρει την ευτυχία εύκολα! Έπρεπε να περάσει πολλές μέρες χωρίς καταφύγιο και εξαθλιωμένη να πολεμήσει με έναν αιμοβόρο δράκο! Εκεί που είχε χάσει κάθε ελπίδα, βρήκε ένα κάστρο... Μπήκε μέσα δειλά δειλά και αντίκρισε ένα χρυσό δίκοπο σπαθί! Οπλισμένη με το σπαθί σκότωσε τον αιμοβόρο δράκο! Και εκεί που νόμιζε πως πλέον θα μπορούσε να πετάξει ανεμπόδιστη, ξέσπασε δυνατή βροχή! Καταιγίδες και βροντές την τρόμαξαν πολύ! Ώσπου βρήκε ένα μαγικό πέρασμα μέσα από μια σπηλιά... Μέσα στο σκοτάδι της αντίκρισε στο βάθος κάποια θολά χρώματα... Τα ακολούθησε και έτσι αντίκρισε ένα εκθαμβωτικό θέαμα! Πίσω από τους καταρράκτες που πρωτοαντίκρισε, διακρινόταν ένα γλυκό πολύχρωμο ουράνιο τόξο!

Ήταν δύσκολο στην αρχή να ενωθούν όλα αυτά τα στοιχεία, όμως σύντομα ενώθηκαν όλα μαζί σαν μια γροθιά και γίνανε το μαγικό σύνολο που θα έφερνε τη μεγάλη αλλαγή στον ουρανό του κόσμου μας!

"ΤΟ ΑΛΛΟ ΜΙΣΟ"

Πόσο με έχει προβληματίσει αυτό το θέμα...

Τι είναι το "άλλο μισό";

Σύμφωνα με την κοινή άποψη ή σύμφωνα με αυτό που έχω πλάσει εγώ στο μυαλό μου από τα ερεθίσματα που έχω λάβει, "άλλο μισό" είναι ο άνθρωπος ο οποίος σου ταιριάζει απόλυτα, ο άνθρωπος που σε γεμίζει μόνο επειδή υπάρχει δίπλα σου, ο άνθρωπος που δίνει νόημα στον κόσμο σου. Όταν τον αντικρίσεις, θα τον αναγνωρίσεις χωρίς δεύτερη ματιά. Θα τον κοιτάς και θα χαμογελάς, θα θέλεις να περάσεις όλη σου τη ζωή στο πλευρό του. Γιατί αυτός ο άνθρωπος είναι "πλασμένος για σένα", είναι η "αδελφή ψυχή" σου, είναι το "άλλο σου μισό".

Και όμως, όσο ρομαντική και αν είμαι, δεν ξέρω αν αυτός ο άνθρωπος υπάρχει. Αν αυτό το άτομο υπάρχει για όλους έστω... Δεν ξέρω κατά πόσο μπορώ πάντα να πιστεύω πως τίποτα δεν είναι τυχαίο ή πώς στο πεπρωμένο του καθενός υπάρχει και αυτό το κομμάτι. Ίσως στη μοίρα κάποιου που έρχεται στον κόσμο, για να κάνει κάτι πραγματικά μεγάλο ή μικρό, να μην υπάρχει αυτή η πτυχή. Μπορεί το "άλλο μας μισό" να μην είναι κάτι αναγκαίο. Ίσως η όλη αυτή ιδέα να αποτελεί μια φαντασίωση των ανθρώπων που έχουν ανάγκη να πιστεύουν στη μεγάλη, αληθινή, απόλυτη αγάπη.

Και ακόμα και αν υπάρχει, γιατί μπορεί να το αμφισβητώ, αλλά ακόμα μέσα μου το πιστεύω, υπάρχει μόνο ένα "άλλο μισό"; Όταν, όντως τον συναντήσεις αυτόν τον άνθρωπο, το αντιλαμβάνεσαι πώς "αυτός είναι"; Στην κοινή σας πορεία είναι όλα αρμονικά; Αν φύγεις από αυτόν, σημαίνει αυτομάτως πώς αυτό το άτομο δεν ήταν το "άλλο σου μισό"; Και αν ήταν; Μήπως εσύ έκανες λάθος εκτίμηση; Μήπως ήσουν πολύ αυστηρός; Είναι γεγονός πως αν νιώσεις ότι δε σε κρατάει κάτι, ότι δεν είσαι γεμάτος, ότι κάτι είναι λάθος στην όλη κατάσταση, πρέπει να φύγεις. Και αν, αφού φύγεις, ακόμα τον σκέφτεσαι, ακόμα τον βλέπεις στον ύπνο σου, τι σημαίνει αυτό; Πού έγκειται η δύναμη της συνήθειας, πού η δύναμη του υποσυνειδήτου και πού η δύναμη του πεπρωμένου;

Ειλικρινά, δεν ξέρω. Και νομίζω πως κανείς δε μπορεί να ξέρει. Γιατί ακόμα και τα βιώματα εκείνων που έχουν βρει το "άλλο τους μισό" συναποτελούν μεμονωμένες υποκειμενικές περιπτώσεις και όχι κάτι που μπορείς να το θεωρήσεις συνολικό και καθολικό. Και τελικά, αυτή η άγνοια, αυτός ο ανήσυχος προβληματισμός, αυτή η συνεχής αναζήτηση της αλήθειας είναι που προσδίδει το απαραίτητο μυστήριο και καθιστά την έννοια "άλλο μισό" τόσο μοναδική. Γιατί ακόμα και να μην υπάρχει, εγώ το περιμένω και πιστεύω σε αυτό! Και όταν πιστεύεις σε κάτι, "όταν θες κάτι πάρα πολύ, όλο το σύμπαν συνωμοτεί, για να το αποκτήσεις" όπως έχει πει και ο αγαπημένος μου Paulo Coelho!

«Fly outside the box»

Τι ορίζει το να πετάς έξω από το κουτί;

Η εικόνα που με έκανε να αγαπήσω αυτή τη φράση τόσο πολύ, η εικόνα που χάραξε αυτή τη φράση στο μυαλό μου, απεικονίζει μια πεταλούδα η οποία πετά έξω από το κουτί.

- "Γιατί πετάς έξω από το κουτί;" τη ρωτά η άλλη πεταλούδα.

- "Πετάω έξω από το κουτί, γιατί μπορώ".

-"Μα ΞΕΡΟΥΜΕ το κουτί. Είμαστε ΑΣΦΑΛΕΙΣ μέσα στο κουτί".

-"Γι’αυτό, φίλη μου, αφήνω το κουτί. Για ΣΕΝΑ μπορεί να είναι ΑΣΦΑΛΕΣ…

…αλλά εγώ είμαι ΕΛΕΥΘΕΡΗ!".

Τι ορίζει, όμως, το «να πετάς έξω από το κουτί»; Οι άλλοι μπορεί να νομίζουν πως δεν πετάς έξω από αυτό και εσύ μπορεί να πιστεύεις ακριβώς το αντίθετο. Οι άλλοι μπορεί να θεωρούν πως οι πράξεις τους τους καθιστούν «άτομα τα οποία πετούν έξω από το κουτί» και για σένα μπορεί αυτές οι πράξεις να ορίζουν ένα άτομο που ανήκει στη μάζα. Τελικά, σημασία έχει ο καθένας να κρίνει με τα δικά του κριτήρια και να κάνει αυτό που για εκείνον τον καθιστά διαφορετικό από τους άλλους. Κατά γενική ομολογία αυτός που «πετά έξω από το κουτί» δεν ακολουθεί την πεπατημένη. Ποιος, όμως, καθορίζει το κουτί και ποιος την πεπατημένη; Ο μονός που μπορεί να βάλει όρια στο κουτί και να το μορφοποιήσει είναι ο καθένας από εμάς ξεχωριστά. Μπορεί το δικό μου κουτί να είναι εντελώς διαφορετικό από το δικό σου. Μπορεί για μένα ο χώρος ελευθερίας να συνιστά για σένα χώρο δέσμευσης ή περιορισμού και το αντίστροφο. Σημασία έχει να πετάμε έξω από αυτό ο καθένας με τον τρόπο του. Μπορεί κάποιος να μαθαίνει ένα είδος χορού και έτσι «να πετά έξω από το κουτί» ή κάποιος άλλος μπορεί να μαγειρεύει. Μπορεί κάποιος να γραφεί μουσική ή να γραφεί λόγια. Μπορεί να προσφέρει εθελοντική εργασία ή να φτιάχνει κοσμήματα. Όμως, και πάλι αυτός είναι ο δικός μου ορισμός της συμπεριφοράς «έξω από το κουτί», οπότε είναι εντελώς υποκειμενικό.

Νευριάζω, όταν μου λένε πως δεν «πετάω έξω από το κουτί». Γιατί ξέρω πως εγώ νιώθω έτσι. Νιώθω πως κάνω κάτι διαφορετικό, νιώθω πως είμαι διαφορετική. Και τι έχει σημασία τελικά; Να το πιστεύουν οι άλλοι ή να το πιστεύω εγώ; Σημασία έχει ο καθένας από εμάς να κάνει αυτό που θέλει και αυτό που τον γεμίζει. Να μην κάνει αυτό που κάνει, επειδή το κάνουν οι άλλοι. Να το κάνει επειδή αυτό δίνει νόημα στις πράξεις του. Και ακόμα και αν αυτός κάνει κάτι που το κάνουν άλλα 100.000.000 άτομα, τοτέ εκείνος θα «πετά έξω από το κουτί».

Γιατί, τελικά, «ποιος ορίζει το κουτί» και «τι ορίζει το να πετάς έξω από το κουτί»;

Μόνο ΕΣΥ!